من کیم باری که گوئی ز آفرینش برترم
|
|
کافرم گر هست تاج آفرینش بر سرم
|
جسم بیاصلم طلسمم خوان نه حی ناطقم
|
|
اسم بیذاتم ز بادم دان نه نقش آزرم
|
از صفت هم صفرم و هم منقلب هم آتشی
|
|
گوئی اول برج گردونم نه مردم پیکرم
|
نحس اجرام و وبال چرخ و قلب عالمم
|
|
حشو ارکان و زوال دهر و دون کشورم
|
از علی نسبت دهم اما یهودی مذهبم
|
|
وز زمین دعوی کنم اما اثیری گوهرم
|
لیس من اهلک به گوش آدم اندر گفت عقل
|
|
آن زمان کز روی فطرت ناف میزد مادرم
|
بحر پی پایاب دارم پیش و میدانم که باز
|
|
در جزیره بازمانم ز آتشین پل نگذرم
|
همچو موی عاریت اصلی ندارم از حیات
|
|
همچو گلگونه بقائی هم ندارد جوهرم
|
نی سگ اصحاب کهفم نی خر عیسی ولیک
|
|
هم سگ وحشی نژادم هم خر وحشت چرم
|
همدم هاروت و هم طبع زن بربط زنم
|
|
افعی ضحاکم و ریم آهن آهنگرم
|
شیر برفینم نه آن شیری که بینی صولتم
|
|
گاو زرینم نه آن گاوی که یابی عنبرم
|
در دبستان نسو الله کردهام تعلیم کفر
|
|
کاولین حرف است لامولی لهم سردفترم
|
قبلهی من خاک بتخانه است هان ای طیر هان
|
|
سنگسارم کن که من هم کعبه کن هم کافرم
|
لاف دینداری زنم چون صبح آخر ظاهر است
|
|
کاندر این دعوی ز صبح اولین کاذبترم
|
از درونسو مار فعلم وز برون طاووس رنگ
|
|
قصه کوته کن که دیو راهزن را رهبرم
|
شبهت حوا نویسم، تهمت هاجر نهم
|
|
چادر مریم ربایم، پردهی زهرا درم
|
چون هما اندک خور و کمشهوتم دانند و من
|
|
چون خروس دانه چین زانی و شهوت پرورم
|
روز و شب آزاد دل از بند بند مصحفم
|
|
سال و مه بنهاده سر بر خط خط ساغرم
|
هم زحلرنگم چو آهن هم ز آتش حامله
|
|
وز حریصی چون نعایم آهن و آتش خورم
|
زاهدم اما برهمن دین، نه یحیی سیرتم
|
|
شاعرم اما لبید آئین، نه حسان مخبرم
|
بوالعلا را مستحل خوانم مبالک را محل
|
|
هر دو معصومند و من با حفصتی بدعت گرم
|
گوشت زهر آلود دانایان خورم ز آن هر زمان
|
|
تلختر باشم و گر شوئی به آب کوثرم
|
خویشتن دعوتگر روحانیان خوانم به سحر
|
|
کمترین دودافکن هر دودهام گر بنگرم
|
شعر استادان فرود ژاژهای خود نهم
|
|
سخت سخت آید خرد را اینکه منکر منکرم
|
مهرهی خر آنکه بر گردن نه در گردن بود
|
|
به ز عقد عنبرین خواجه چه بیمعنی خرم
|
گر ز مردی دم زنم ای شیر مردان مشنوید
|
|
زانکه چون خرگوش گاهی ماده و گاهی نرم
|
از سر ضعفم ضعیف القلب اگر زورم دهند
|
|
با انا الا علی زنان فرش خدایی گسترم
|
پیل مستم مغزم ان انگژ بیاشوبند ازانک
|
|
گر بیاسایم دمی هندوستان یادآورم
|
خالیم چون قفل و یک چشمم چو زرفین لاجرم
|
|
مجلس ارباب همت را چو حلقه بردرم
|
هم در این غرقاب عزلت خوشترم کز عقل و روح
|
|
هم سبک چون بادبانم هم گران چون لنگرم
|
رد خاقانم به خاکم کن که قارون غمم
|
|
ننگ شروانم به آبم ده که قانون شرم
|
نیستم خاقانی آن خلقانیم کان مرد گفت
|
|
و این چنین به چون به جمع ژنده پوشان اندرم
|
روشنان خاقانی تاریک خوانندم ولیک
|
|
صافیم خوان چون صفای صوفیان را چاکرم
|