| کرد خزان تاختن بر صف خیل بهار | باد وزان بر رزان گشت به دل کینه‌دار | |
| سنبله‌ی چرخ را خرمن شادی بسوخت | کاتش خورشید کرد خانه‌ی باد اختیار | |
| چون زر سرخ سپهر سوی ترازو رسید | راست برابر بداشت کفه‌ی لیل و نهار | |
| حلقه‌ی سیمین زره چون ز شمر شد پدید | غیبه‌ی زرین فشاند بر سر او شاخسار | |
| دست خزان در نشاند چاه زنخدان سیب | لعب چمن بر گشاد گوی گریبان نار | |
| تا که سرانگشت تاک کرد خزان فندقی | کرد چمن پرنگار پنجه‌ی دست چنار | |
| حلقه‌ی درج ترنج گشت پر از سیم خام | شد شکمش چون صدف پر گهر شاهوار | |
| گرنه خرف شد خریف از چه تلف می‌کند | بر شمر از دست باد سیم و زر بیشمار | |
| خون رزان ریختن وز پی کین خواستن | تاختن آورد ابر از سر دریا کنار | |
| بر بدن نار ماند از سر تیغش نشان | بر رخ آبی نشست از تک اسبش غبار | |
| غژم عقیق یمن کرد برون از دهن | گشت زرافشان چمن چون کف صدر کبار | |
| خواجه‌ی چارم بلاد، خسرو هفتم زمین | آنکه ز هشتم فلک همت او داشت عار | |
| ملک جهان را نظام، دین هدی را قوام | خواجه‌ی صدر کرام، زبده‌ی پنج و چهار | |
| سخره‌ی او افتاب سغبه‌ی او مشتری | بنده‌ی او آسمان، چاکر او روزگار | |
| نوک سر کلک او قبله‌ی در عدن | خاک سم اسب او کعبه‌ی مشک تتار | |
| گشت بساط ثناش مرکز عودی لباس | گشت ضمان بقاش گنبد گوهر نگار | |
| بر سر گنج سخاش خامه‌ی او اژدهاست | در دهن خاتمش مهره‌ی او آشکار | |
| مهره ندیدی که هست مهر عروس ظفر | مهر فلک را مدام نور از او مستعار | |
| ای به گه انتقام همچو حسودت مدام | خواسته از خشم تو چرخ فلک زینهار | |
| جاه فزای از سپهر نیست وجودت که نیست | آینه‌ی آسمان نور فزای از بخار |