| ای پرده‌ی معظم بانوی روزگار | ای پیش آفتاب کرم ابر سایه‌دار | |
| صحن ارم تو را و در او روح را نشست | حصن حرم تو را و درو کعبه را قرار | |
| هر سال اگر خواص خلیفه برند خاص | از بهر کعبه پرده‌ی رنگین زرنگار | |
| همچون فلک معلقی استاده بر دو قطب | قطب تو میخ و میخ زمین جرم کوهسار | |
| گویی بر غم جان فلک دست کاف و نون | گردونی از دوقطب در آویخت استوار | |
| گر آسمان حجاب بهشت است پیش خلق | تو اسمانی و حرم شه بهشت‌وار | |
| در صفه‌ی تو دختر قیصر بساط بوس | در پیش گاه تو زن فغفور پیش کار | |
| داری سپهر هفتم و جبریل معتکف | داری بهشت هشتم و ادریس میربار | |
| می‌خواهد آسمان که رسد بر زمین سرش | تا بر چند به دیده ز دامان تو غبار | |
| گویی تو را به رشته‌ی زرین افتاب | نساج کارگاه فلک بافت پود و تار | |
| گر نیست پود و تار تو از پر جبرئیل | سایه‌ت چرا گرفت سماوات در کنار | |
| هر گه که باد بر تو وزد گویم ای عجب | قلزم به جنبش آمدو جوید همی گذار | |
| میدان سر فرازی و رضوان به خط نور | جنات عدن کرده بر اطراف تو نگار | |
| میدان چار سوی تو روحانی آیتی است | گویا ز جانور شده هم اسب و هم سوار | |
| بر تو نمی‌رسم به پر وهم جبرئیل | هم عاجز است و هست پرس هفت صد هزار | |
| در سایه‌ی تو بانوی مشرق گرفته جای | دریاست در جزیره و سیمرغ در حصار | |
| بانوی توست رابعه‌ی دختران نعش | وز رابعه به زهد فزونتر هزار بار | |
| ای چاوش سپید تو هم خادم سیاه | خورشید روم پرور و ماه حبش نگار | |
| ای کرده پاسبانی تو عیسی آرزو | وی کرده پرده داری تو مریم اختیار | |
| تو نیستان شیر سیاهی در این حرم | تو آشیان باز سپیدی در این دیار |