| از همه عالم کران خواهم گزید | عشق دل جویی به جان خواهم گزید | |
| دولت یک روزه در سودای عشق | بر همه ملک جهان خواهم گزید | |
| آفتابی از شبستان وفا | بی‌سپاس آسمان خواهم گزید | |
| چشم من دریای گوهر هست لیک | گوهری بیرون از آن خواهم گزید | |
| داستان شد عشق مجنون در جهان | از جهان این داستان خواهم گزید | |
| هر کجا زنبور خانه‌ی عاشقی است | جای چون شه در میان خواهم گزید | |
| دوست با درد وفا خواهم گرفت | تیغ در خورد میان خواهم گزید | |
| گرچه غدر دوستان از حد گذشت | هم وفای دوستان خواهم گزید | |
| کبک مهرم کز قفس بیرون شوم | هم قفس را آشیان خواهم گزید | |
| با خیال یار ناپیدا هنوز | خلوتا کاندر نهان خواهم گزید | |
| من کنم یاری طلب هرگز مدان | کز طلب کردن کران خواهم گزید | |
| این طلب بی‌خویشتن خواهم نمود | این رطب بی‌استخوان خواهم گزید | |
| گر نیابم یار باری بر امید | هم نشین غم نشان خواهم گزید | |
| گر ز نومیدی شوم مجروح دل | محرمی مرهم رسان خواهم گزید | |
| گوشه‌ای از خلق و کنجی از جهان | بر همه گنج روان خواهم گزید | |
| زیر این روئین دژ زنگار خورد | هر سحر گه هفت خوان خواهم گزید | |
| دیدم این منزل عجب خشک آخور است | از قناعت میزبان خواهم گزید | |
| در بن دژ چون کمین گاه بلاست | از بصیرت دیدبان خواهم گزید | |
| بر در این هفت ده قحط وفاست | راه شهرستان جان خواهم گزید | |
| نیست در ده جز علف خانه بدان | کز علف قوت روان خواهم گزید |