| آن مصر مملکت که تو دیدی خراب شد | و آن نیل مکرمت که شنیدی سراب شد | |
| سرو سعادت از تف خذلان زگال گشت | و اکنون بر آن زگال جگرها کباب شد | |
| از سیل اشک بر سر طوفان واقعه | خوناب قبه قبه به شکل حباب شد | |
| چل گز سرشک خون ز برخاک بر گذشت | لابل چهل قدم ز بر ماهتاب شد | |
| هم پیکر سلامت و هم نقش عافیت | از دیده‌ی نظارگیان در نقاب شد | |
| دل سرد کن ز دهر که هم دست فتنه گشت | اندیشه کن ز پیل که هم جفت خواب شد | |
| ایام سست رای و قدر سخت گیر گشت | اوهام کند پای و قدر تیز تاب شد | |
| دفع قضا به آه شب کندرو کنید | هر چند بارگیر قضا تیزتاب شد | |
| گر آتش درشت عذابی است بر نبات | آن آب نرم بین که بر او چون عذاب شد | |
| عاقل کجا رود؟ که جهان، دار ظلم گشت | نحل از کجا چرد؟ که گیا زهر ناب شد | |
| ربع زمین بسان تب ربع برده پیر | از لرزه و هزاهز در اضطراب شد | |
| کار جهان و بال جهان دان که بر خدنگ | پر عقاب آفت جان عقاب شد | |
| افلاک را پلاس مصیبت بساط گشت | اجرام را وقایه‌ی ظلمت حجاب شد | |
| ماتم سرای گشت سپهر چهارمین | روح الامین به تعزیت آفتاب شد | |
| از بهر آنکه نامه بر تعزیت شوند | شام و سحر دوپیک کبوتر شتاب شد | |
| در ترک تاز فتنه ز عکس خیال خون | کیوان به شکل هندوی اطلس نقاب شد | |
| دوش آن زمان که طره‌ی شب شانه کرد چرخ | موی سپید دهر به عنبر خضاب شد | |
| بی‌دست ارغنون زن گردون به رنگ و شکل | شب موی گشت و ماه کمانچه‌ی رباب شد | |
| دیدم صف ملائکه‌ی چرخ نوحه‌گر | چندان که آن خطیب سحر در خطاب شد | |
| گفتم به گوش صبح که این چشم زخم چیست | کاشکال و حال چرخ چنین ناصواب شد |