| بانوی تاجدار مرا طوقدار کرد | طوق مرا چو تاج فلک آشکار کرد | |
| چون پیر روزه دار برم سجده، کو مرا | چون طفل شیر خوار عرب طوقدارکرد | |
| تا لاجرم زبان من از چاشنی شکر | چون کام روزه‌دار و لب شیر خوار کرد | |
| بودم به طبع سنقر حلقه به گوش او | اکنون ز شکر گوش مرا گوشوار کرد | |
| هنگام آنکه خلعه دهد باغ را بهار | آن گنج زر فشان خزان اختیار کرد | |
| از زر کش و ممزج و اطلس لباس من | چون خیمه‌ی خزان و شراع بهار کرد | |
| زربفت روز را فلک از اطلس هوا | خواهد بر این ممزج و زرکش نثار کرد | |
| کرد آفتاب و صبح کلاه و لباچه‌ام | این زرکش مغرق و آن زرنگار کرد | |
| و آنگه ز ماه و زهره کلاه و لباچه را | هم قوقه و هم انگله‌ی شاهوار کرد | |
| از جنس کارگاه نشابور و کار روم | بر من خراج روم و نشابور خوار کرد | |
| بر اسب بخت کرد سوارم به تازگی | تا خلعتم ممزج اسب و سوار کرد | |
| از رزمه رزمه اطلس و کیسه کیسه سیم | دست سمن ستان و برم لاله‌زار کرد | |
| چون آفتاب زرد و شفق خانه‌ی مرا | از زرد و سرخ زرکش اطلس نگار کرد | |
| تا خجلتم بسان شفق سرخ روی ساخت | شکرم چو آفتاب زبان صد هزار کرد | |
| در روزه بودم از سخن و جامه‌ی دو عید | بر من فکند و عهد مرا عیدوار کرد | |
| دیدم دو عید و روزه گشادم به اب شکر | هر کو دو عید دید ز روزه کنار کرد | |
| هر دم به آب شکر وضو تازه می‌کنم | تا فرض شکر او بتوانم گزار کرد | |
| درگاه اوست قبله و من در نماز شکر | تکبیر بسته‌ام که دلم حق گزار کرد | |
| چون چرخ در رکوع و چو مهتاب در سجود | بردم نماز آنکه مرا زیر بار کرد | |
| اصل و تبارش از عرب است و کیان ملک | با من کرم به نسبت اصل و تبار کرد |