| صفتی است حسن او را که به وهم در نیاید | روشی است عشق او را که به گفت بر نیاید | |
| علم الله ای عزیزان که جمال روی آن بت | به صفات درنگنجد به خیال در نیاید | |
| چو نسیم زلفش آید علم صبا نجنبد | چو فروغ رویش آید سپه سحر نیاید | |
| ز لبش نشان چه جویی ز دلم سخن چه رانی | نشنیده‌ای که کس را ز عدم خبر نیاید | |
| چو صدف گشاد لعلش چو سنان کشید جزعش | نبود که چشم و گوشم صدف و گهر نیاید | |
| چه دوم که اسب صبرم نرسد به گرد وصلش | چه کنم که شاخ بختم ز قضا به بر نیاید | |
| چو مدد ز بخت خواهم دل از او غرض نیابد | چو درخت زهر کارم بر از او شکر نیاید | |
| نه وراست اختیاری که کم از کمم نبیند | نه مراست روزگاری که ز بد بتر نیاید | |
| دل و دین فداش کردم به کرشمه گفت نی‌نی | سر و زر نثار ما کن که چنین بسر نیاید | |
| اگرم جفا نماید ز برای خشک جانی | به وفای او که جانم هم از آن بدر نیاید | |
| شب عید چون درآمد ز در وثاق گفتی | که ز شرم طلعت او مه عید برنیاید | |
| به نیاز گفت فردا پی تهنیت بیایم | به دو چشم او که جانم بشود اگر نیاید | |
| ز بنفشه‌زار زلفش نفحات عید الا | سوی فخر دین و دولت شه دادگر نیاید | |
| شه شه‌نشان منوچهر، افق سپهر ملکت | که ز نه سپهر چون او ملکی دگر نیاید | |
| چه یگانه‌ای است کو را به سه بعد در دو عالم | ز حجاب چار عنصر بدلی بدر نیاید | |
| که بود عدو که آید به گذرگه سپاهش | که زمانه به کندهم که بدان گذر نیاید | |
| چه خطر بود سگی را که قدم زند به جایی | که پلنگ در وی الا ز ره خطر نیاید | |
| بهر آن زمین که عنقا ز سموم پر بریزد | به یقین شناس کنجا پشه‌ای به پر نیاید | |
| عدو ابله است ورنه خرد آن بود که مردم | دم اژدها نگیرد پی شیر نر نیاید | |
| سلب فرشته دارد سر تیغ شاه و دانم | سر دیو برد آری ز فرشته شر نیاید |