| جانم آنجاست به دریای طلب غرقه مگر | کوه گیرم که سوی کان شدنم نگذارند | |
| گر چو خرگوش کنم پیری و شیر چه سود | که چو آتش به نیستان شدنم نگذارند | |
| بهر فردوس خراسان به در دوزخ ری | چه نشینم که به پنهان شدنم نگذارند | |
| بازگردم چو ستاره که شود راجع از آنک | مستقیم ره امکان شدنم نگذارند | |
| باز پس گردم چون اشک غیوران از چشم | که ز غیرت سوی مژگان شدنم نگذارند | |
| مشتری‌وار به جوزای دو رویم به وبال | چکنم چون سوی سرطان شدنم نگذارند | |
| بوی مشک سخنم مغز خراسان بگرفت | می‌رود بوی، گر ایشان شدنم نگذارند | |
| گوی من صد پی از آن سوی سر میدان شد | گر چه با گوی به میدان شدنم نگذارند | |
| فید بیفایده بینم ری و من فید نشین | که سوی کعبه‌ی ایمان شدنم نگذارند | |
| روضه‌ی پاک رضا دیدن اگر طغیان است | شاید ار بر ره طغیان شدنم نگذارند | |
| ور به بسطام شدن نیز ز بی‌سامانی است | پس سران بی‌سر و سامان شدنم نگذارند | |
| این دو صادق خرد و رای که میزان دلند | بر پی عقرب عصیان شدنم نگذراند | |
| وین دل و عقل که پیکان ره توفیقند | بر سر شه ره خذلان شدنم نگذارند | |
| دارم اخلاص و یقیم کام پرستی نکنم | کان دو شیرند که سگبان شدنم نگذارند | |
| عقل و عصمت که مرا تاج فراغت دادند | بر سر منصب دیوان شدنم نگذارند | |
| منم آن کاوه که تایید فریدونی بخت | طالب کوره و سندان شدنم نگذارند | |
| دلم از عشق خراسان کم اوطان بگرفت | وین دل و عشق به اوطان شدنم نگذارند | |
| از وطن دورم و امید خراسانم نیست | که بدان مقصد کیهان شدنم نگذارند | |
| ویحک آن موم جدا مانده ز شهدم که کنون | محرم مهر سلیمان شدنم نگذارند | |
| فتنه از من چه نویسد که مرا دانش و دین | دو رقیبند که فتان شدنم نگذارند |