| چه سبب سوی خراسان شدنم نگذارند | عندلیبم به گلستان شدنم نگذارند | |
| نیست بستان خراسان را چو من مرغی | مرغم آوخ سوی بستان شدنم نگذارند | |
| گنج درها نتوان برد به بازار عراق | گر به بازار خراسان شدنم نگذارند | |
| نه نه سرچشمه حیوان به خراسان خیزد | چون نه خضرم به سر آن شدنم نگذارند | |
| چون سکندر من و تحویل به ظلمات عراق | که سوی چشمه‌ی حیوان شدنم نگذارند | |
| عیسیم منظر من بام چهارم فلک است | که به هشتم در رضوان شدنم نگذارند | |
| همچو عیسی گل و ریحان ز نفس برد همت | گر چه نزد گل و ریحان شدنم نگذارند | |
| چه اسائت ز من آمد که بدین تشنه دلی | به سوی مشرب احسان شدنم نگذارند | |
| یا جنابی است چنان پاک و من آلوده جبین | با جنابت سوی قرآن شدنم نگذارند | |
| یا من آن پیل غریوان در ابرهه‌ام | که سوی کعبه‌ی دیان شدنم نگذارند | |
| آری افلاک معالی است خراسان چه عجب | که بر افلاک چو شیطان شدنم نگذارند | |
| من همی رفتم باری همه ره شادان دل | دل ندانست که شادان شدنم نگذارند | |
| ری خراس است و خراسان شده ایوان ارم | در خراسم که به ایوان شدنم نگذارند | |
| در خراس ری از ایوان خراسان پرسم | گر چه این طایفه پرسان شدنم نگذارند | |
| گردن من به طنابی است که چون گاو خراس | سوسن روغنکده مهمان شدنم نگذارند | |
| هستم آن نطفه‌ی مضغه شده کز بعد سه ماه | خون شوم باز که انسان شدنم نگذارند | |
| از خروسان خراسان چو منی نیست چه سود | که گه صبح خروشان شدنم نگذارند | |
| منم آن صبح نخستین که چو بگشایم لب | خوش فروخندم و خندان شدنم نگذارند | |
| نابهنگام بهارم که به دی مه شکفم | که به هنگامه‌ی نیسان شدنم نگذراند | |
| درد دل دارم و درمانش خراسان، ز سران | چون سزد کز پی درمان شدنم نگذارند |