| نوروز برقع از رخ زیبا برافکند | بر گستوان به دلدل شهبا برافکند | |
| سلطان یک سواره‌ی گردون به جنگ دی | بر چرمه تنگ بندد و هرا برافکند | |
| بابیست و یک و شاق ز سقلاب ترک‌وار | بر راه دی کمین به مفاجا برافکند | |
| از دلو یوسفی بجهد آفتاب و چشم | بر حوت یونسی به تماشا برافکند | |
| ماهی نهنگ‌وار به حلقش فرو برد | چون یونسش دوباره به صحرا برافکند | |
| چشمه به ماهی آید و چون پشت ماهیان | زیور به روی مرکز غبرا برافکند | |
| آن آتشین صلیب در آن خانه‌ی مسیح | بر خاک مرده باد مسیحا برافکند | |
| آن مطبخی باغ نهد چشم بر بره | همچون بره که چشم به مرغی برافکند | |
| از پشت کوه چادر احرام برکشد | بر کتف ابر، جادر ترسا برافکند | |
| چون باد زند نیجی کهسار برکشد | برخاک و خاره سندس و خارا برافکند | |
| مغز هوا ز فضله‌ی دی در زکام بود | ابرش طلی به وجه مداوا برافکند | |
| گر شب گذار داد به بزغاله روز را | تا هر چه داشت قاعده عذرا برافکند | |
| شب را ز گوسفند نهد دنبه افتاب | تا کاهش دقش به مدارا برافکند | |
| در پرده‌ی خماهنی ابر سکاهنی | رنگ خضاب بر سر دنیا برافکند | |
| قوس قزح به کاغذ شامی به شام‌گاه | از هفت رنگ بین که چه طغرا برافکند | |
| روز از برای ثقل کشی موکب بهار | پالان به توسن استر گرما برافکند | |
| روز از کمین خود چو سکندر کشد کمان | بر خیل شب هزیمت دارا برافکند | |
| روز ارنه عکس تیغ ملک بوالمظفر است | پس چون کمین به لشکر اعدا برافکند | |
| روز ارنه تیغ خسرو مازندران شده است | چون بشکند نهال ستم یا برافکند | |
| اعظم سپهبد آنکه کشد تیغ زهر فام | زهره ز شیر شرزه به هیجا برافکند |