| آبستنانه عده‌ی توبه مدار بیش | کسیب توبه قفل به دل‌ها برافکند | |
| آن عده‌دار بکر طلب کن که روح را | آبستنی به مریم عذرا برافکند | |
| هر هفت کرده پردگی رز به مجلس آر | تا هفت پرده‌ی خرد ما برافکند | |
| بنیاد عقل برفکند خوانچه‌ی صبوح | عقل آفت است هیچ مگو تا برافکند | |
| داری گشاد نامه‌ی جان در ده فلک | گو ده کیا که نزل تو اینجا برافکند | |
| کس نیست در ده ارچه علف خانه‌ای بجاست | کس بر علف چه نزل مهیا برافکند | |
| چون لاشه‌ی تو سخره گرفتند بر تو چرخ | منت به نزل یک تن تنها برافکند | |
| امروز کم خورانده فردا چه دانی آنک | ایام، فقل بر در فردا برافکند | |
| منقل برآر چون دل عاشق که حجره را | رنگ سرشک عاشق شیدا برافکند | |
| سرد است سخت سنبله‌ی رز به خرمن ار | تا سستیی به عقرب سرما برافکند | |
| بی‌صرفه در تنور کن آن زر صرف را | کو شعله‌ها به صرفه و عوا برافکند | |
| گوئی که خرمگس پرداز خان عنکبوت | بر پر سبز رنگ غبیرا برافکند | |
| ماند به عنکبوت سطرلاب آفتاب | زو ذره‌های لایتجزا برافکند | |
| از هر دریچه شکل صلیبی چو رومیان | بر خیل رنگ رنگ بحیرا برافکند | |
| نالنده اسقفی ز بر بستر پلاس | رومی لحاف زرد به پهنا برافکند | |
| غوغای دیو و خیل پری چون بهم رسند | خیل پری شکست به غوغا برافکند | |
| مریخ بین که در زحل افتد پس از دهان | پروین صفت کواکب رخشا برافکند | |
| طاووس بین که زاغ خورد و آنگه از گلو | گاورس ریزهای منقا برافکند | |
| مجلس چو گرم گردد چون آه عاشقان | می راز عاشقان شکیبا برافکند | |
| ساقی تذرو رنگ به طوق غبب چو کبک | طوق دگر ز عنبر سارا برافکند |