| گردون نقاب صبح به عمدا برافکند | راز دل زمانه به صحرا برافکند | |
| مستان صبح چهره مطرا به می‌کنند | کاین پیر طیلسان مطرا برافکند | |
| جنبید شیب مقرعه‌ی صبح دم کنون | ترسم که نقره خنگ به بالا برافکند | |
| در ده رکاب می که شعاعش عنان زنان | بر خنگ صبح برقع رعنا برافکند | |
| گردون یهودیانه به کتف کبود خویش | آن زرد پاره بین که چه پیدا برافکند | |
| چون برکشد قواره‌ی دیبا زجیب صبح | سحرا که بر قواره‌ی دیبا برافکند | |
| هر صبحدم که بر چند آن مهرها فلک | بر رقعه کعبتین همه یکتا برافکند | |
| با مهره‌ها کنیم قدح‌ها چو آسمان | آن کعبتین به رقعه‌ی مینا برافکند | |
| دریا کشان کوه جگر باده‌ای به کف | کز تف به کوه لرزه‌ی دریا برافکند | |
| کیخسروانه جام ز خون سیاوشان | گنج فراسیاب به سیما برافکند | |
| عاشق به رغم سبحه‌ی زاهد کند صبوح | بس جرعه هم به زاهد قرا برافکند | |
| از جام دجله دجله کشد پس به روی خاک | از جرعه سبحه سبحه هویدا برافکند | |
| آب حیات نوشد و پس خاک مردگان | بر روی هفت دخمه‌ی خضرا برافکند | |
| از بس که جرعه بر تن افسرده‌ی زمین | آن آتشین دواج سراپا برافکند | |
| گردد زمین ز جرعه چنان مست کز درون | هر گنج زر که داشت به عمدا برافکند | |
| اول کسی که خاک شود جرعه را منم | چون دست صبح قرعه‌ی صهبا برافکند | |
| ساقی به یاد دار که چون جام می‌دهی | بحری دهی که کوه غم از جا برافکند | |
| یک گوش ماهی از همه کس بیش ده مرا | تا بحر سینه، جیفه‌ی سودا برافکند | |
| می لعل ده چو ناخنه‌ی دیده‌ی شفق | تا رنگ صبح ناخن ما را برافکند | |
| جام و می چو صبح و شفق ده که عکس آن | گل گونه صبح را شفق آسا برافکند |