| اسد از سهم ناخنان ریزد | عقرب از بیم نشتر اندازد | |
| از شکوه همای رایت شاه | کرکس آسمان پر اندازد | |
| دهر دربان اوست بر خدمش | ناوک ظلم کمتر اندازد | |
| آنکه در کعبه اعتکاف گرفت | سنگ چون بر کبوتر اندازد | |
| دولتش را ز قصد خصم چه باک | گر هوس‌های منکر اندازد | |
| اینت نادان که آتش افروزد | خویشتن در شرر در اندازد | |
| نصرتش رهبر است و رهرو ملک | رای با رای رهبر اندازد | |
| یاری از کردگار دان که رسول | خاک در روی کافر اندازد | |
| گر مخالف معسکری سازد | طعنه‌ای در برابر اندازد | |
| بخت شه چرخ را فرود آرد | کتش اندر معسکر اندازد | |
| بد سگالش کجا ز بحر نیاز | کشتی جان به معبر اندازد | |
| دست رحمت کجا زند در آنک | تیغ او دست جعفر اندازد | |
| خصم فرعونی ار به کینه‌ی شاه | آلت سحر بیمر اندازد | |
| ید بیضای شاه موسی وار | اژدهای فسون خور اندازد | |
| بخت، صیاد پیشه‌ای است که صید | نه به زوبین و خنجر اندازد | |
| قصر جان را مهندس قدرت | نه به پرگار و مسطر اندازد | |
| شه چو چوگان زند سلیمان وار | رین بر آن باد صرصر اندازد | |
| جفت و طاق سپهر درشکند | جفته‌ای کان تکاور اندازد | |
| بشکند سنبله به پای چنانک | داس من چشم اختر اندازد | |
| گه گه از ننگ آهن ار نعلی | زآن سم راه گستر اندازد |