| دل به سودای تو سر اندازد | سر ز عشقت کله براندازد | |
| چون تو هر هفت کرده آیی حور | بر تو هر هفت زیور اندازد | |
| به تو وزلف کافرت ماند | ترک غازی که چنبر اندازد | |
| منم آن مرغ کذر افروزد | خویشتن را در آذر اندازد | |
| طالعم از برت برون انداخت | گر بنالم برون‌تر اندازد | |
| کیست کز سرنبشت طالع من | سرگذشتی به داور اندازد | |
| چشم من در نثار بالایت | هم به بالات گوهر اندازد | |
| زیر پای غم تو خاقانی | پیل بالا سر و زر اندازد | |
| عقل او گوهر ار زجان دارد | پیش شاه مظفر اندازد | |
| شه قزل ارسلان که در صف شرع | تیغ عدلش سر شر اندازد | |
| سگ درگاه او قلاده‌ی حکم | در گلوی غضنفر اندازد | |
| همتش که اجری مسیح دهد | طوق در حلق قیصر اندازد | |
| آتش تیغ او گه پیکار | شعله در قصر قیصر اندازد | |
| بحر اخضر نیرزد آن قطره | کز سر کلک اسمر اندازد | |
| آسمان در نثار ساغر او | سبحه‌ی سعد اکبر اندازد | |
| خنجر او چو حربه‌ی مهدی است | که به دجال اعور اندازد | |
| دور نه چرخ بهر اقطاعش | قرعه بر هفت کشور اندازد | |
| تیر چون در کمان نهد بحری است | که نهنگ شناور اندازد | |
| دام ماهی شود ز زخم نهنگ | گر به سد سکندر اندازد | |
| چون کشد قوس جو زهر بینی | که به جوزای ازهر اندازد |