| بامدادان که یک سواره‌ی چرخ | ساخت بر پشت اشقر اندازد | |
| سپر زرد کرده دیلم وار | همه زوبین اصفر اندازد | |
| از در مشرق آتش افروزد | سوی هر روزن اخگر اندازد | |
| این عروسان عور رعنا را | بر سر از آب چادر اندازد | |
| زاهد آسا سجاده‌ی زربفت | بر سر کوه و کردر اندازد | |
| گنبد پیر سبحه‌های بلور | در مغاک مقعر اندازد | |
| آهمن سازد آتش پیکان | تا در این دیو، گوهر اندازد | |
| سنگ در آبگینه خانه‌ی چرخ | این دل غصه پرور اندازد | |
| آتش اندر خزینه خانه‌ی دل | چرخ ناکس برآور اندازد | |
| گله از چرخ نیست از بخت است | که مرا بخت در سر اندازد | |
| یوسف از گرگ چون کند نالش | که به چاهش برادر اندازد | |
| دم خاقانی ار ملک شنود | جان به خاقان اکبر اندازد | |
| فلک ار خلعت بقا برد | بر قد شاه صفدر اندازد | |
| شاه ایران مظفر الدین آن | کز سر کسری افسر اندازد | |
| نفس بلبلان مجلس او | زین غزل شکر تر اندازد |