| می و مشک است که با صبح برآمیخته‌اند | یا بهم زلف و لب یار درآمیخته‌اند | |
| صبح چون خنده گه دست شده است آتش سرد | آتش سرد به عنبر مگر آمیخته‌اند | |
| یا نه بی‌سنگ و صدف غالیه سایان فلک | صبح را غالیه‌ی تازه‌تر آمیخته‌اند | |
| دوش خوش ساخت فلک غالیه دان از مه نو | بهر آن غالیه کاندر سحر آمیخته‌اند | |
| می عیدی نگر و جام صبوحی که مگر | شفق آورده و با صبح بر آمیخته‌اند | |
| ساقیان ترک فنک عارض و قند ز مژگان | کز رخ و زلف حبش با خزر آمیخته‌اند | |
| خال رخسار زره کرده و خط ماه سپر | زلف و رخسار زره با سپر آمیخته‌اند | |
| پس یک ماه کلوخ اندازان سنگ دلان | در بلورین قدحی لعل تر آمیخته‌اند | |
| شاهدان از پی نقل دل و جان از خط و لب | بس گوارش که ز عود و شکر آمیخته‌اند | |
| عاشقان از زر رخساره و یاقوت سرشک | بس مفرح که ز یاقوت و زر آمیخته‌اند | |
| ماه نو دیدی و در روی مه نو شب عید | لعل می با قدح سیم بر آمیخته‌اند | |
| از دم روزه دهن شسته به هفت آب و ز می | هفت تسکین دل غصه خور آمیخته‌اند | |
| ماه نو در شفق و شفقشان می و جام | با دو ماه و دو شفق یک نظر آمیخته‌اند | |
| طاس سیمابی مه تافته از پرچم شب | طاس زر با می آتش گهر آمیخته‌اند | |
| کرده می راوق از اول شب و بازش به صبوح | با گلاب طبری از طبر آمیخته‌اند | |
| راوق جان فرو ریخته از سوخته بید | آب گل گوئی بات معصر آمیخته‌اند | |
| همه با درد سر از بوی خمار شب عید | به صبح از نو رنگی دگر آمیخته‌اند | |
| ژاله و صبح بهم یافته کافور و گلاب | زاین و آن داروی هر درد سر آمیخته‌اند | |
| همه سنگ افشان در آب‌خور عالم خاک | و آگه از زهر که در آب‌خور آمیخته‌اند | |
| از سر بی‌خبری داده ز عشرت خبری | تن و جان را که بهم بی‌خبر آمیخته‌اند |