| ز یک نفخه‌ی روح عدلش چو مریم | عقیم خزان بکر نیسان نماید | |
| عجوز جهان مادر یحیی آسا | ازو حامل تازه زهدان نماید | |
| به ناخن رسد خون دل بحر و کان را | که هر ناخنش معن و نعمان نماید | |
| ز یک عکس شمشیرش این هفت رقعه | تصاویر این هفت ایوان نماید | |
| در ایوان شاهی در دولتش را | فلک حلقه و ماه سندان نماید | |
| مزور پزد خنجر گوشت خوارش | عدو را که بیمار عصیان نماید | |
| خیالی که بندد عدو را عجب نی | که سرسام سوداش بحران نماید | |
| اگر بوی خشمش برد مغز دریا | تیمم گهی در بیابان نماید | |
| وگر رنگ عفوش پذیرد بیابان | چو دریاش نیلوفرستان نماید | |
| وگر باد خلقش وزد بر جهنم | زبانی مقامات رضوان نماید | |
| ز گل شکر لفظ و تفاح خلقش | شماخی نظیر صفاهان نماید | |
| در اقلیم ایران چو خیلش بجنبد | هزاهز در اقلیم توران نماید | |
| به تعلیم اقلیم گیری ملک را | ملک شاه طفل دبستان نماید | |
| تف تیغ هندیش هندوستان را | علی الروس در روس و الان نماید | |
| اگر خود فرشته شود بد سگالش | هم از سگ نژادان شیطان نماید | |
| چو بر خنگ ختلی خرامد به میدان | امیر آخورش شاه ختلان نماید | |
| پلاس افکن آخور استرانش | فنا خسرو و تخت ایران نماید | |
| شبی کز شبیخون کشد تیغ چون خور | چو ماه از کواکب سپه ران نماید | |
| ز شاه فلک تیغ و مه مرکب او | زحل خود و مریخ خفتان نماید | |
| شراری جهد ز آهن نعل اسبش | که حراقش اروند و ثهلان نماید |