| مرا صبح دم شاهد جان نماید | دم عاشق و بوی پاکان نماید | |
| دم سرد از آن دارد و خنده‌ی خوش | که آه من و لعل جانان نماید | |
| لب یار من شد دم صبح مانا | که سرد آتش عنبرافشان نماید | |
| مگر صبح بر اندکی عمر خندد | که دارد دم سرد و خندان نماید | |
| بخندد چو پسته درون پوست و آنگه | چو بادام از آن پوست عریان نماید | |
| نقاب شکرفام بندد هوا را | چو صبح از شکر خنده دندان نماید | |
| اگر پسته‌ی سبز خندان ندیدی | بسوی فلک بین که آن سان نماید | |
| رخ صبح، قندیل عیسی فروزد | تن ابر زنجیر رهبان نماید | |
| فلک را یهودانه بر کتف ازرق | یکی پاره‌ی زرد کتان نماید | |
| فلک دایه‌ی سالخورد است و در بر | زمین را چو طفل ز من زان نماید | |
| سراسیمه چون صرعیان است کز خود | به پیرانه‌سر ام صبیان نماید | |
| به شب گرچه پستان سیاه است بر تن | هزاران نقط شیر پستان نماید | |
| به صبح آن نقط‌ها فرو شوید از تن | یتیم دریده گریبان نماید | |
| به روز از پی این دو خاتون بینش | یکی زال آیینه گردان نماید | |
| به شام از رگ جان مردم بریدن | ز خون شفق سرخ دامان نماید | |
| تو می‌خور صبوحی تو را از فلک چه | که چون غول نیرنگ الوان نماید | |
| تو و دست دستان و مرغول مرغان | گر آن غول صد دست دستان نماید | |
| لگام فلک گیر تا زیر رانت | کبود استری داغ بر ران نماید | |
| اگر جرعه‌ای بر زمین ریزی از می | زمین چون فلک مست دوران نماید | |
| وگر بوئی از جرعه بخشی فلک را | فلک چون زمین خفته ارکان نماید |