| از صهیل اسب شیر آشوب او خرگوش وار | بس دم الحیضا که شیران ژیان افشانده‌اند | |
| دست و بازوش از پی قصر مخالف سوختن | ز آتشین پیکان شررها قصرسان افشانده‌اند | |
| گر به عهد موسی امت را گه قحط از هوا | باز من و سلوی سلوت رسان افشانده‌اند | |
| شکر الله کز بقای شاه موسی دست ما | بر شماخی میوه و مرغ جنان افشانده‌اند | |
| روشنان در عهدش از شروان مدائن کرده‌اند | زیر پایش افسر نوشیروان افشانده‌اند | |
| تا به دور دولت او گشت شروان خیروان | عرشیان فیض روان بر خیروان افشانده‌اند | |
| عاقلان دیدند آب عز شروان خاک ذل | بر هری و بلخ و مرو شاهجان افشانده‌اند | |
| بر حقند آنان که با عیسی نشستند ار زرشک | خاک بر روی طبیب مهربان افشانده‌اند | |
| آسمان گرید بر آنان کز درش برگشته‌اند | پیش غیری جان به طمع نام و نان افشانده‌اند | |
| ماه تابان کوری پروانگان را بین که جان | بر نتیجه سنگ و موم و ریسمان افشانده‌اند | |
| پیش تیغش کاتش نمرود را ماند ز چرخ | کرکسان پر بر سر خاک هوان افشانده‌اند | |
| جنیان ترسند ز آهن لیک از عشق کفش | دیدها بر آهن تیغ یمان افشانده‌اند | |
| تازیانش کابل و بلغار دارند آبخور | گرد پی ز آنسوی نیل و عسقلان افشانده‌اند | |
| مغز گردون عطسه داد و حلق دریا سرفه کرد | زان غبار ره که ایام الرهان افشانده‌اند | |
| آتش و باد مجسم دیده‌ای کز گرد و خوی | کوه البرز از سم و قلزم زران افشانده‌اند | |
| از دو سندان چار دندان زحل درهم شکست | جفته‌ای کز نیم راه آسمان افشانده‌اند | |
| دی غباری بر فلک می‌رفت گفتم کاین غبار | مرکبان شه ز راه کهکشان افشانده‌اند | |
| تا فلک گفتا ز نعل مرکبانش من بهم | روشنان خاک سیاهش در دهان افشانده‌اند | |
| کوکب دری است یا در دری کز هر دری | دست و کلکش گاه توقیع از بنان افشانده‌اند | |
| پنج شاخ دست رادش کز صنوبر رسته‌اند | بر جهان صد نوبر از شاخ امان افشانده‌اند |