| تا غبار از چتر شاه اختران افشانده‌اند | فرش سلطانیش در برتر مکان افشانده‌اند | |
| شحنه‌ی نوروز نعل نقره خنگش ساخته است | هر زری کاکسیر سازان خزان افشانده‌اند | |
| رسته چون یوسف ز چاه و دلو پیشش ابر و صبح | گوهر از الماس و مشک از پرنیان افشانده‌اند | |
| در رکابش هفت گیسودار و شش خاتون ردیف | بر سرش هر هفت و شش عقد جمان افشانده‌اند | |
| بیست و یک پیکر که از صقلاب دارد خیلتاش | گرد راه خیل او تا قیروان افشانده‌اند | |
| تا که شد نوروز سلطان فلک را میزبان | عاملان طبع جان بر میزبان افشانده‌اند | |
| تا که آن سلطان به خوان ماهی آمد میهمان | خازنان بحر در بر میهمان افشانده‌اند | |
| وز برای آنکه ماهی بی‌نمک ندهد مزه | ابر و باد آنک نمک‌ها پیش خوان افشانده‌اند | |
| گر بدی مه بر زمین مرده از بهر حنوط | توده‌ی کافور و تنگ زعفران افشانده‌اند | |
| ور مزاج گوهران را از تناسل بازداشت | طبع کافوری که وقت مهرگان افشانده‌اند | |
| خورد خواهد شاهد و شاه فلک محرور وار | آن همه کافور کز هندوستان افشانده‌اند | |
| تا جهان ناقه شد از سرسام دی ماهی برست | چار مادر بر سرش توش و توان افشانده‌اند | |
| باز نونو در رحم‌های عروسان چمن | نطفه‌ی روحانیان بین کز نهان افشانده‌اند | |
| مغز گردون را زکام است از دم باد شمال | کابهاش از مغز بر شاخ جوان افشانده‌اند | |
| چشم دردی داشت بستان کز سر پستان ابر | شیر بر اطراف چشم بوستان افشانده‌اند | |
| شاخ طفلی بود و نوخط گشت و بالغ شد کنون | گرد زمرد بر عذارش زان عیان افشانده‌اند | |
| کاروان سبزه تا از قاع صف صف کرد ارم | صف صف از مرغان روان بر کاروان افشانده‌اند | |
| باد مشک‌آلود گوئی سیب تر بر آتش است | کاندر او قدری گلاب اصفهان افشانده‌اند | |
| روز و شب گرگ آشتی کردند و اینک مهر و ماه | نور خود بر یوسف مصر آستان افشانده‌اند | |
| مهر و مه گوئی به باغ از طور نور آورده‌اند | بر سر شروان شه موسی بنان افشانده‌اند |