| مشتی خسیس ریزه که اهل سخن نیند | با من قران کنند وقرینان من نیند | |
| چون ماه نخشبند مزور از آن چو من | انجم فروز گنبد هر انجمن نیند | |
| از هول صور فکرت من در قیامتند | گر چه چو اهل صور فکنده کفن نیند | |
| پروردگان مائده‌ی خاطر منند | گر خود به جمله جز پسر ذوالیزن نیند | |
| بل نایبان یاوگیان ولایتند | زیرا که شه طغان جهان سخن نیند | |
| گاوی کنند و چون صدف آبستنند لیک | از طبع گوهر آور و عنبر فکن نیند | |
| چون طشت بی‌سرند و چو در جنبش آمدند | الا شناعتی و دریده دهن نیند | |
| گاه فریب دمنه‌ی افسون گرند لیک | روز هنر غضنفر لشکر شکن نیند | |
| چون ارقم از درون همه زهرند و از برون | جز کبش رنگ رنگ و شگال شکن نیند | |
| اوباش آفرینش و حشو طبیعتند | کالا به دست حرص و حسد مرتهن نیند | |
| اندر چه اثیر اسیرند تا ابد | زان جز شکسته پای و گسسته رسن نیند | |
| گویند در خلافه ولیعهد آدمیم | مشنو خلافشان که جز ابلیس فن نیند | |
| گویند عیسی دگریم از طریق نطق | برکن بروتشان که بجز گور کن نیند | |
| خود را همای دولت خوانند و غافلند | کالا غراب ریمن و جغد دمن نیند | |
| بر قله‌های کوه ریاضت کشیده‌اند | ارباب تهمتند ولی برهمن نیند | |
| از روی مخرقه همه دعوی دین کنند | وز کوی زندقه بجز اهل فتن نیند | |
| چون شمع صبح‌گاهی و چون مرغ بی‌گهی | الا سزاید کشتن و گردن زدن نیند | |
| من میوه دار حکمتم از نفس ناطقه | و ایشان ز روح نامیه جز نارون نیند | |
| جمعند بر تفرق عالم ولی ز ضعف | موران با پرند و سپاه پرن نیند | |
| تازند رخش بدعت و سازند تیر کید | اما سفندیار مرا تهمتن نیند |