| مقصد اینجاست ندای طلب اینجا شنوند | بختیان را ز جرس صبح‌دم آوا شنوند | |
| عارفان نظری را فدی اینجا خواهند | هاتفان سحری را ندی اینجا شنوند | |
| خاکیان را ز دل گرم روان آتش عشق | باد سرد از سر خوناب سویدا شنوند | |
| همه سگ‌جان و چو سگ ناله کنانند به صبح | صبح دم ناله‌ی سگ بین که چه پیدا شنوند | |
| خاک پر سبحه‌ی قرا شود از اشک نیاز | وز دل خاک همان ناله‌ی قرا شنوند | |
| خاک اگر گرید و نالد چه عجب کاتش را | بانگ گریه ز دل صخره‌ی صما شنوند | |
| گریه آن گریه که از دیده‌ی آتش بینند | ناله آن ناله که از سینه‌ی خارا شنوند | |
| چون بلرزد علم صبح و بنالد دم کوس | کوه را ناله‌ی تب لرزه چو دریا شنوند | |
| صبح گلفام شد ارواح طلب تا نگرند | کوس گلبام زد ابدال بگو تا شنوند | |
| هر چه در پرده‌ی شب راز دل عشاق است | کان نفس جز به قیامت نه همانا شنوند | |
| صبح شد هدهد جاسوس کز او او وا پرسند | کوس شد طوطی غماز کز او واشنوند | |
| چون به پای علم روز، سر شب ببرند | چه عجب کز دم مرغ آه دریغا شنوند | |
| کشته شد دیو به پای علم لشکر حاج | شاید ار تهنیت از کوس مفاجا شنوند | |
| کوس حاج است که دیو از فزعش گردد کر | زو چو کرنای سلیمان دم عنقا شنوند | |
| یارب این کوس چه هاروت فن و زهره نواست | که ز یک پرده صد الحانش به عمدا شنوند | |
| چه کند کوس که امروز قیامت نکند | بند آرد نفس صور که فردا شنوند | |
| کوس را بین خم ایوان سلیمان که در او | لحن داود به آهنگ دل آرا شنوند | |
| کوس چون صومعه‌ی‌پیر ششم چرخ کز او | بانگ شش دانه‌ی تسبیح ثریا شنوند | |
| کوس ماند به کمان فلک اما عجب آنک | زو صریر قلم تیر به جوزا شنوند | |
| کوس را دل نی و دردی نه، چرانالد زار | ناله‌ی زار ز درد دل دروا شنوند |