| تا خیال کعبه نقش دیده‌ی جان دیده‌اند | دیده را از شوق کعبه زمزم افشان دیده‌اند | |
| عشق برکرده به مکه آتشی کز شرق و غرب | کعبه را هر هفت کرده‌ی هفت مردان دیده‌اند | |
| هم بر آن آتش ز هند و چین و بغداد آمده | ماه ذی القعده به روی دجله تابان دیده‌اند | |
| ماه نو را نیمه‌ی قندیل عیسی یافته | دجله را پر حلقه‌ی زنجیر مطران دیده‌اند | |
| بر سر دجله گذشته تا مداین خضروار | قصر کسری و زیارتگاه سلمان دیده‌اند | |
| طاق ایوان جهان‌گیر و وثاق پیر زن | از نکونامی طراز فرش ایوان دیده‌اند | |
| از تحیر گشته چون زنجیر پیچان کان زمان | بر در ایوان نه زنجیر و نه دربان دیده‌اند | |
| تاجدارش رفته و دندانه‌های قصر شاه | بر سر دندانه‌های تاج گریان دیده‌اند | |
| رانده ز آنجا تا به خاک حله و آب فرات | موقف الشمس و مقام شیر یزدان دیده‌اند | |
| پس به کوفه مشهد پاک امیر النحل را | همچو جیش نحل جوش انسی و جان دیده‌اند | |
| بس پلنگان گوزن افکن که چون شاخ گوزن | پشت خم در خدمت آن شیر مردان دیده‌اند | |
| در تنور آنجای طوفان دیده اندر چشم و دل | هم تنور غصه هم طوفان احزان دیده‌اند | |
| رانده از رحبه دواسبه تا مناره یکسره | از سم گوران سر شیران هراسان دیده‌اند | |
| بختیان چون نوعروسان پای کوبان در سماع | اختران شب پلاس و چرخ کوهان دیده‌اند | |
| شب طلاق خواب داده دیده بانان بصر | تا شکر ریز عروسان بیابان دیده‌اند | |
| روزها کم خور چو شب‌ها نو عروسان در زفاف | زقه‌هاشان از درای مطرب الحان دیده‌اند | |
| حله‌هاشان از پلاس و گیسوانشان از مهار | پاره‌ها خلخال و مشاطه شتربان دیده‌اند | |
| در زناشوئی شده سنگ و قدمشان لاجرم | سنگ را از خون بکری رنگ مرجان دیده‌اند | |
| سرخ رویانی چو می بی می همه مست خراب | بر هم افتاده چو میگون لعل جانان دیده‌اند | |
| پختگان چون بختیان افتان و خیزان مست شوق | نی نشانی از می و ساقی و می‌دان دیده‌اند |