| حفت النار همه راه سقر گلزار است | باز خارستان سر تاسر صحرا بینند | |
| شوره بینند به ره پس به سر چشمه رسند | غوره یابند به رز پس می‌حمرا بینند | |
| آب ابر است کزاو شوره فرات انگارند | تاب مهر است کز او غوره منقا بینند | |
| فر کعبه است که در راه دل و باغ امید | شوره و غوره‌ی ما چشمه و صهبا بینند | |
| تخم کاینجا فکنی کشت تو آنجا دروند | جوی کامروز کنی آب تو فردا بینند | |
| بد دلی در ره نیکی چه کنی کاهل نیاز | نیک را هم نظر نیک مکافا بینند | |
| تشنگانی که ز جان سیر شوند از می عشق | دل دریا کش سرمست چو دریا بینند | |
| دیو کز وادی محرم شنود ناله‌ی کوس | چون حریر علمش لرزه بر اعضا بینند | |
| گوسفند فلک و گاو زمین را به منی | حاضر آرند و دو قربان مهیا بینند | |
| پی غلط کرده چو خرگوش همه شیر دلان | ره به تنها شده تا کعبه به تنها بینند | |
| آسمان در حرم کعبه کبوتروار است | که ز امنش به در کعبه مسما بینند | |
| آسمان کو ز کبودی به کبوتر ماند | بر در کعبه معلق زن و دروا بینند | |
| این کبوتر که نیارد ز بر کعبه پرید | طیرانش نه به بالا که به پهنا بینند | |
| شقه‌ای کز بر کعبه فلکش می‌خوانند | سایه‌ی جامه‌ی کعبه است که بالا بینند | |
| روز و شب را که به اصل از حبش و روم آرند | پیش خاتون عرب جوهر و لالا بینند | |
| حبشی زلف یمانی رخ زنگی خال است | که چو ترکانش تتق رومی خضرا بینند | |
| کعبه را بینند از حلقه‌ی در حلقه‌ی زلف | نقطه‌ی خالش از آن صخره‌ی صما بینند | |
| جان فشانند بر آن خال و بر آن حلقه‌ی زلف | عاشقان کان رخ زیتونی زیبا بینند | |
| مشتری عاشق آن زلف و رخ و خال شده است | که چو گردونش سراسیمه و شیدا بینند | |
| گفتی آن حلقه‌ی زلف از چه سپید است چو شیر | که ز خال سیهی عنبر سارا بینند |