| شب روان چو رخ صبح آینه سیما بینند | کعبه را چهره در آن آینه پیدا بینند | |
| گر چه زان آینه خاتون عرب را نگرند | در پس آینه رویم زن رعنا بینند | |
| اختران عود شب آرند و بر آتش فکنند | خوش بسوزند و صبا خوش دم از آنجا بینند | |
| صبح دندان چو مطرا کند از سوخته عود | عودی خاک ز دندانش مطرا بینند | |
| صبح را در رداء ساده‌ی احرام کشند | تا فلک را سلب کعبه مهیا بینند | |
| محرمان چون رداء صبح در آرند به کتف | کعبه را سبز لباسی فلک آسا بینند | |
| خود فلک شقه‌ی دیبای تن کعبه شود | هم ز صبحش علم شقه‌ی دیبا بینند | |
| دم صبح از جگر آرند و نم ژاله ز چشم | تا دل زنگ پذیر آینه سیما بینند | |
| نم و دم تیره کنند آینه، این آینه بین | کز نم گرم و دم سرد مصفا بینند | |
| ز آه سبوح زنان راه صبوحی بزنند | دیو را ره زدن روح چه یارا بینند | |
| بشکنند آن قدح مه تن گردون زنار | که به دست همه تسبیح ثریا بینند | |
| اختران از پی تسبیح همه زیر آیند | کتش دل زده در قبه‌ی بالا بینند | |
| نیک لرزانند از مذن تسبیح فلک | اخترانی که چو تسبیح مجزا بینند | |
| خوش دمان آن ردی صبح بشویند چو شیر | کن ردا جامه‌ی احرام مسیحا بینند | |
| نه نه مشتاقان از صبح و ز شام آزادند | که دل از هر چه دو رنگی است شکیبا بینند | |
| صبح و شام آمده گل گونه رخ و غالیه فام | رو که مردان نه بدین رنگ، زنان وابینند | |
| صبح صادق پس کاذب چکند بر تن دهر | چادر سبز درد تا زن رسوا بینند | |
| ز آبنوس شب و روز آمده بر رقعه‌ی دهر | دو سپه کالت شطرنجی سودا بینند | |
| لعب دهر است چو تضعیف حساب شطرنج | گر چه پایان طلبندش نه همانا بینند | |
| کی کند خاک در این کاسه‌ی مینای فلک | که در او آتش و زهر آبخور ما بینند |