| صبح تا آستین برافشانده است | دامن عنبر تر افشانده است | |
| مگر آن عقد عنبرینه‌ی شب | برگشاده است و عنبر افشانده است | |
| روز یک اسبه بر قضا رانده است | و آتش از روی خنجر افشانده است | |
| نعل آن نقره خنگ او از برق | بر جهان خرمن زر افشانده است | |
| رقعه‌ها داشت چرخ بر چهره | همه در خاک خاور افشانده است | |
| نقش شب پنج با یک افتاده است | گوئی آن مهره‌ها بر افشانده است | |
| مرغ صبح از سماع بس کرده است | زانکه دیری است تا پر افشانده است | |
| بلبله در سماع مرغ آسا | از گلو عقد گوهر افشانده است | |
| ساقی آن عنبرین کمند امروز | در گلوگاه ساغر افشانده است | |
| ابرش آفتاب بسته‌ی اوست | تا کمند معنبر افشانده است | |
| گوش‌ها پر نوای داودی است | کز سر زخمه شکر افشانده است | |
| نان زرین چرخ دیده است ابر | خوش نمک در برابر افشانده است | |
| نان زرین به ماهی آمد باز | نمک خوش چه در خورد افشانده است | |
| در زمستان نمک نبندد و ابر | نمک بسته بی مر افشانده است | |
| نو عروسی است صورت نوروز | که بر آفاق زیور افشانده است | |
| گنج نوروز هر چه گوهر داشت | پیش بانوی کشور افشانده است | |
| صفوة الدین که شه سوار فلک | درسم اسبش افسر افشانده است | |
| جفت خاقان اکبر آنکه سپهر | بر سرش سعد اصغر افشانده است | |
| مریم مشتری فر است که عقل | جان بران مشتری فر افشانده است | |
| تحفه‌ی بزم اوست مریم وار | هر چه طوبی به نوبر افشانده است |