شهری به فتنه شد که فلانی از آن ماست
|
|
ما عشق باز صادق و او عشق دان ماست
|
آنجا که دست ماست درو حلقه زان اوست
|
|
وانجا که پای اوست سر و سجده زان ماست
|
هر دل که زیر سایهی زلفش نشان دهند
|
|
مرغی است پر بریده که از آشیان ماست
|
تا بر درش به داغ سگی نامزد شدیم
|
|
گردون درم خرید سگ پاسبان ماست
|
با ترک تاز شحنهی عشقش میان جان
|
|
سلطان عقل هندوی جان بر میان ماست
|
پیغام دادمش که نشانی بدان نشان
|
|
کز گاز بر کنارهی لعلت نشان ماست
|
مگذار کاتشی شده بر جان ما زند
|
|
این هجر کافر تو که آفت رسان ماست
|
هم خود ز روی لطف جوابم نوشت و گفت
|
|
خاقانیا مترس که جان تو جان ماست
|
ما طفل وار سر زده و مرده مادریم
|
|
اقبال پهلوان عجم دایگان ماست
|
ما بیدقیم و مات عری گشته شاه ما
|
|
میر اجل نظارهی احوال دان ماست
|
شروان و بای ظلم گرفته است و قحط عدل
|
|
انصاف تاج بخش کیان میزبان ماست
|
عادل همام دولت و دین مرزبان ملک
|
|
کز عدل او مبشر مهدی زمان ماست
|
دین لاف زد زمانک اسفاهدار گفت
|
|
دولت زبان گشاد که این مرزبان ماست
|
دولت به گوش عزم تو این رمز گفته است
|
|
کاندر رکاب تو ملکان هم عنان ماست
|
اسلام فخر کرد به دور همام و گفت
|
|
ملت درست پهلو ازین پهلوان ماست
|
نازند روشنان فلک در قران سعد
|
|
کاین سعدها ز مهتر صاحب قران ماست
|
لافند مادران گهر در مزاج صلح
|
|
کاین صلح ما ز میر سپهر آستان ماست
|
تا میر حاجب افسر حجاب روزگار
|
|
برداشت آن حجاب که بند روان ماست
|
ما زله خوار مائدهی میر حاجبیم
|
|
نعمان روزگار طفیلی خوان ماست
|
از مدحتش که زنده کن دوستان اوست
|
|
تا نفخ صور صور دوم در دهان ماست
|
خصم ار بزرجمهری یا فسردگی کند
|
|
تایید میر باد که حرز امان ماست
|
ما را چه باک مزدک و بیم بزرجمهر
|
|
چون کیقباد قادر و نوشین روان ماست
|
ما کاروان گنج روان را روان کنیم
|
|
کاقبال میر بدرقهی کاروان ماست
|
بخت همام گفت که ما را همای دان
|
|
کز مغز کرکسان فلک استخوان ماست
|
رمح همام گفت که عنقا ز زخم ما
|
|
بریان شود که بابزن او سنان ماست
|
تیغ همام گفت که ما اعجمی تنیم
|
|
در معرکه زبان ظفر ترجمان ماست
|
تیز همام گفت که ما اژدها سریم
|
|
تا طاق گنج خانهی نصرت کمان ماست
|
رخش همام گفت که ما باد صرصریم
|
|
مفلوج گشته کوه ز زور و توان ماست
|
گرز همام گفت که ما کوه آهنیم
|
|
نقرس گرفته باد ز زخم گران ماست
|
عدل همام گفت که ما حرز امتیم
|
|
ما در ضمان خلق و خدا در ضمان ماست
|
رای همام گفت که ما حصن دولتیم
|
|
کز هشت چشم چار ملک دیده بان ماست
|
دست همام گفت که ما ابر رحمتیم
|
|
همت محیط ما و سخا آسمان ماست
|
آن بلبل همای فر زاغ فرق بین
|
|
کو خاص گلستان خواص بنان ماست
|
روز و شب است ابلق دو رنگ و گفتهاند
|
|
کز نام پهلوان عجم داغ ران ماست
|
پرز پلاس آخور خاص همام دین
|
|
دستارچهی معنبر و برگستوان ماست
|
کیخسرو است شاه و همام است زال زر
|
|
مهلان او تهمتن توران ستان ماست
|
ما امتیم و شاه رسول است و او عمر
|
|
فرزند او که فرخ علی کامران ماست
|
ای مرزبان کشور پنجم که درگهت
|
|
هفتم سپهر ما نه که هشتم جنان ماست
|
بعد از هزار دور تو را یافت چرخ و گفت
|
|
پیرانه سر وجود تو بخت جوان ماست
|
از خاک درگهت به مکانی رسیدهایم
|
|
کامروز عرش را همه رشک از مکان ماست
|
گر جان ما به مرگ منوچهر غم زده است
|
|
تو دیر زی که دولت تو غم نشان ماست
|
گر معتقدتر از تو شنیدیم هیچ میر
|
|
پس اعتقاد رافضیان رسم و سان ماست
|
گر شیردل از تو شناسیم هیچ مرد
|
|
مندیل حیض سگ صفتان طیلسان ماست
|
محمود همتی تو و ما مدح خوان تو
|
|
شاید که جان عنصری اشعار خوان ماست
|
مداح توست و مخلص توست و مرید توست
|
|
تا طبع ما و سینهی ما و روان ماست
|
هر چند این قصیده گواهی است راست گوی
|
|
بر دعوی وفاق تو کاندر نهان ماست
|
اخلاص و صدق و منقبه داریم و خود نداشت
|
|
غدر و نفاق و منقصه تا خاندان ماست
|
ما را گمان فتد که بمانی هزار سال
|
|
معلوم صد هزار یقین در گمان ماست
|
نوروز را به خدمت صدرت مبارکی است
|
|
وز مدحتت مبارکی دودمان ماست
|
منشور حاجبی و امیریت تازه گشت
|
|
وین تازگی ز بهر صلاح جهان ماست
|
گوئیم جاودانت بقاباد و این دعاست
|
|
آمین پس از دعا مدد جاودان ماست
|