| عاقبت هرکه سر فراخت به زر | همچو سکه نگون و زخم خور است | |
| روی عقل از هوای زر همه را | آبله خورده همچو روی زر است | |
| از شمار نفس فذلک عمر | هم غم است ار چه غم نفس شمراست | |
| غم هم از عالم است و در عالم | می‌نگنجد که بس قوی حشر است | |
| عالم از جور مایه‌ی زای غم است | بتر از هیمه مایه شرر است | |
| چون شرر شد قوی همه عالم | طعمه سازد چه حاجت تبر است | |
| لهو، یک جزو و غم هزار ورق | غصه مجموع و قصه مختصر است | |
| قابل گل منم که گل همه تن | رنگ خون است و خار نیشتر است | |
| غم ز دل زاد و خورد خون دلم | خون مادر غذا ده پسر است | |
| آتشی کز دل شجر زاید | طعمه‌ی او هم از تن شجر است | |
| چرخ بازیچه گون چون بازیچه | در کف هفت طفل جان شکر است | |
| بدو خیط ملون شب و روز | در گشایش بسان باد فر است | |
| شب که ترکان چرخ کوچ کنند | کاروان حیات بر حذر است | |
| خیل ترکان کنند بر سر کوچ | غارت کاروان که بر گذر است | |
| خواجه چون دید دردمند دلم | گفت کین دردناکی از سفر است | |
| هان کجائی چه می‌خوری؟ گفتم | می‌خورم خون خود که ما حضر است | |
| چه خورش کو خورش کدام خورش | دست خون مانده را چه جای خور است | |
| گوید آخر چه آرزو داری | آرزو زهر و غم نه کام و گر است | |
| نیم جنسی و یک‌دلی خواهم | آرزوم از جهان همین قدر است | |
| از دو یک دم که در جهان یابم | ناگزیر است و از جهان گذر است |