| عقل سگ جان هوا گرفت چو باز | کاین سگ و باز چون شکارگر است | |
| من چو کبک آب زهره ریخته رنگ | صید باز و سگی که بوی بر است | |
| نیک بد حال و سخت سست دلم | حال و دل هر دو یک نه بر خطر است | |
| عافیت آرزو کنم هیهات | این تمناست یافتن دگر است | |
| آرزو را ذخیره امید است | وصل امید عمر جانور است | |
| آرزو چون نشاند شاخ طمع | طلبش بیخ و یافت برگ و بر است | |
| طمع آسان ولی طلب صعب است | صعبی یافت از طلب بتر است | |
| آرزویی که از جهان خواهم | بدهد زآنکه مست و بی‌خبر است | |
| لیکن آن داده را به هشیاری | واستاند که نیک بد گهر است | |
| در دبستان روزگار، مرا | روز و شب لوح آرزو به بر است | |
| هیچ طفلی در این دبستان نیست | که ورا سوره‌ی وفا ز بر است | |
| چون برد آیت وفا از یاد؟ | کخر اوفوا بعهدی از سور است | |
| خاطرم بکر و دهر نامرد است | نزد نامرد، بکر کم‌خطر است | |
| نالش بکر خاطرم ز قضاست | گله‌ی شهربانو از عمر است | |
| سایه‌ی من خبر ندارد از آنک | آه من چرخ‌سوز و کوه در است | |
| جوش دریا در دیده زهره‌ی کوه | گوش ماهی بنشنود که کر است | |
| مر ما مر من حساب العمر | چون به پنجه رسد حساب مر است | |
| ناودان مژه ز بام دماغ | قطره ریز است و آرزو خضر است | |
| سبب آبروی آب مژه است | صیقل تیغ کوه تیغ خور است | |
| نکنم زر طلب که طالب زر | همچو زر نثار پی‌سپر است |