| قلم بخت من شکسته سر است | موی در سر ز طالع هنر است | |
| بخت نیک، آرزو رسان دل است | که قلم نقش بند هر صور است | |
| نقش امید چون تواند بست | قلمی کز دلم شکسته‌تر است | |
| دیده دارد سپید بخت سیاه | این سپید آفت سیاه سر است | |
| بخت را در گلیم بایستی | این سپیدی برص که در بصر است | |
| چشم زاغ است بر سیاهی بال | گر سپیدی به چشم زاغ در است | |
| کوه را زر چه سود بر کمرش | که شهان را زر از در کمر است | |
| تن چو ناخن شد استخوانم از آنک | بخت را ناخته به چشم در است | |
| استخوان پیش‌کش کنم غم را | زآنکه غم میهمان سگ جگر است | |
| روز دانش زوال یافت که بخت | به من راست فعل کژ نگر است | |
| بس به پیشین ندیده‌ای خورشید | که چو کژ سر نمود کژ نظر است | |
| چون نفس می‌زنم کژم نگرد | چرخ کژ سیر کاهرمن سیر است | |
| چون صفیرش زنی کژت نگرد | اسب کورا نظر بر آب‌خور است | |
| یا مگر راست می‌کند کژ من | که مرا از کژی هنوز اثر است | |
| ترک آن کژ نگه کند در تیر | تا شود راست کالت ظفر است | |
| همه روز اعور است چرخ ولیک | احول است آن زمان که کینه‌ور است | |
| هر که را روی راست، بخت کژ است | مار کژ بین که بر رخ سپر است | |
| بس نبالد گیابنی که کژ است | بس نپرد کبوتری که تر است | |
| دهر صیاد و روز و شب دو سگ است | چرخ باز کبود تیز پر است | |
| همه عالم شکارگه بینی | کاین دو سگ زیر و باز بر زبر است |