| راه نفسم بستهشد از آه جگر تاب | کو هم نفسی تا نفسی رانم ازین باب | |
| از هم نفسان نیست مرا روزی ازیراک | در روزن من هم نرود صورت مهتاب | |
| بی هم نفسی خوش نتوان زیست به گیتی | بی‌دست شناور نتوان رست ز غرقاب | |
| امید وفا دارم و هیهات که امروز | در گوهر آدم بود این گوهر نایاب | |
| جز ناله کسی همدم من نیست ز مردم | جز سایه کسی همره من نیست ز اصحاب | |
| آزرده‌ی چرخم نکنم آرزوی کس | آری نرود گرگ گزیده ز پی آب | |
| امروز منم روز فر رفته و شب نیز | سرگشته ازین بخت سبک‌پای گران خواب | |
| نالنده و دل مرده تر از مرغ به شبگیر | لرزنده و نالنده‌تر از تیر به پرتاب | |
| گرم است دمم چون نفس کوره‌ی آهن | تنگ است دلم چون دهن کوزه‌ی سیماب | |
| با این همه امید به بهبود توان داشت | کان قطره‌ی تلخ است که شد لل خوشاب | |
| راحت ز عنا زاید و شک نی که به نسبت | زان حصرم خام است چنین پخته می‌ناب | |
| از داده‌ی دهر است همه زاده‌ی سلوت | از بخشش چاه است همه ریزش دولاب | |
| ای مرد سلامت چه شناسد روش دهر | از مهر خلیفه که نویسد زر قلاب | |
| از حادثه سوزم که برآورد ز من دود | وز نائبه نالم که فرو برد به من ناب | |
| سرگشته چه گویم که سر و پای ندارم | خسته به گه خرط و شکسته گه طبطاب | |
| بیمارم و چون گل که نهی در دم کوره | گه در عرقم غرقه و گه در تبم از تاب | |
| حاجت به جوال است و جوم نیست ولیکن | دل هست بنفشه صفت و اشک چو عناب | |
| چون زال به طفلی شده‌ام پیر ز احداث | زآن است که رد کرده‌ی احرارم و احباب | |
| خرسندی من دل دهدم گر ندهد خلق | سیمرغ غم زال خورد گر نخورد باب | |
| همت به سرم گفت که جاه آمد مپذیر | عزلت به درم کوفت که فقر آمد دریاب |