| هدهد گفت از سمن نرگس بهتر که هست | کرسی جم ملک او و افسر افراسیاب | |
| جمله بدین داروی بر در عنقا شدند | کوست خلیفه‌ی طیور داور مالک رقاب | |
| صاحب ستران همه بانگ بر ایشان زدند | کاین حرم کبریاست بار بود تنگ یاب | |
| فاخته گفت آه من کله‌ی خضرا بسوخت | حاجب این بار کو ورنه بسوزم حجاب | |
| مرغان بر در به پای عنقا در خلوه جای | فاخته با پرده‌دار گرم شده در عتاب | |
| هاتف حال این خبر چون سوی عنقا رساند | آمد و در خوردشان کرد به پرسش خطاب | |
| بلبل کردش سجود گفت که الاانعم‌الصباح | خود به خودی بازداد صبحک الله جواب | |
| قمری کردش ندا کای شده از عدل تو | دانه‌ی انجیر رز دام گلوی غراب | |
| وای که ز انصاف تو صورت منقار کبک | صورت مقراض گشت بر پر و بال عقاب | |
| ما به تو آورده‌ایم درد سر ار چه بهار | درد سر روزگار برد به بوی گلاب | |
| دانکه دو اسبه رسید مرکب فصل ربیع | دهر خرف باز یافت قوت فصل شباب | |
| خیل ریا حین بسی است ما به که روی آوریم | زین همه شاهی کراست؟ چیست برتو صواب؟ | |
| عنقا برکرد سر گفت: کز این طایفه | دست یکی در حناست جعد یکی در خضاب | |
| این همه نورستگان بچه حورند پاک | خورده گه از جوی شیر گاه ز جوی شراب | |
| گرچه همه دلکشند از همه گل خوب تر | کو عرق مصطفاست وان دگران خاک و آب | |
| هادی مهدی غلام امی صادق کلام | خسرو هشتم بهشت شحنه چارم کتاب | |
| باج ستان ملوک تاج ده انبیا | کز در اویافت عقل، خط امان از عقاب | |
| احمد مرسل که کرد از طپش و زخم تیغ | تخت سلاطین زگال گرده شیران کباب | |
| جمله رسل بر درش مفلس طالب زکات | او شده تاج رسل تاجر صاحب نصاب | |
| عطسه او آدم است عطسه آدم مسیح | اینت خلف کز شرف عطسه او بود باب |