| پیکان شهاب رنگ چون آب | آتش زده دیو لشکران را | |
| در زهره‌ی روس رانده زهر آب | کانداخته یغلق پران را | |
| یک سهم تو خضروار بشکافت | هفتاد و سه کشتی ابتران را | |
| مقراضه‌ی بندگان چو مقراض | اوداج بریده منکران را | |
| بس دوخته سگ زنت چو سوزن | در زهره جگر مبتران را | |
| اقبال تو کاب خضر خورده است | دل داده نهنگ خنجران را | |
| وز بس که ز خصم بر لب بحر | خون رفت بریده حنجران را | |
| هم بر لب بحر بحر کردار | خون شد چو شفق دل اشقران را | |
| با ترکشت اژدهای موسی | بنمود مجوس مخبران را | |
| در روم ز اژدهای تیرت | زهر است نواله قیصران را | |
| چون از مه نو زنی عطارد | مریخ هدف شود مرآن را | |
| گر زال ببست پر سیمرغ | بر تیر، هلاک صفدران را | |
| بر تیر تو پر جبرئیل است | آفت شده دیو جوهران را | |
| آن بیلک جبرئیل پرت | عزرائیل است جانوران را | |
| بسته کمر آسمان چو پیکان | ماند به درت مسخران را | |
| شیران شده یاوران رزمت | اقبال تو نجده یاوران را | |
| سیمرغ به نامه بردن فتح | می رشک برد کبوتران را | |
| نصرت که دهد به بد سگالت | هرا که برافکند خران را | |
| با لطف تو در میان نهاده است | خاقانی امید بیکران را | |
| کز لطف تو هم نشد گسسته | امید بهشت، کافران را |