| سزد که عید کنم در جهان به فر رشید | که نظم و نثرش عیدی مبد است مرا | |
| اگر به کوه رسیدی روایت سخنش | زهی رشید جواب آمدی به جای صدا | |
| ز نقش خامه‌ی آن صدر و نقش نامه‌ی او | بیاض صبح و سواد دل مراست ضیا | |
| ز نظم و نثرش پروین و نعش خیزد و او | بهم نیامد پروین و نعش در یک جا | |
| عبارتش همه چون آفتاب و طرفه‌تر آن | که نعش و پروین در آفتاب شد پیدا | |
| برای رنج دل و عیش بد گوارم ساخت | جوارشی ز تحیت مفرحی ز ثنا | |
| معانیش همه یاقوت بود و زر یعنی | مفرح از زر و یاقوت به برد سودا | |
| به صد دقیقه ز آب در منه تلخ ترم | به سخره چشمه‌ی خضرم چو خواند آن دریا | |
| زبون‌تر از مه سی روزه‌ام مهی سی‌روز | مرا به طنز چو خورشید خواند آن جوزا | |
| طویله‌ی سخنش سی و یک جواهر داشت | نهادمش به بهای هزار و یک اسما | |
| به سال عمرم از او بیست و پنج بخریدم | شش دگر را شش روز کون بود بها | |
| مگر که جانم از این خشک سال صرف زمان | گریخت در کنف او به وجه استسقا | |
| که او به پنج انامل به فتح باب سخن | ز هفت کشور جانم ببرد قحط و غلا | |
| حیات بخشا در خامی سخن منگر | که سوخته شدم از مرگ قدوة الحکما | |
| شکسته دل تر از آن ساغر بلورینم | که در میانه‌ی خارا کنی ز دست رها | |
| بدان قرابه‌ی آویخته همی مانم | که در گلو ببرد موش، ریسمانش را | |
| فروغ فکر و صفای ضمیرم از عم بود | چو عم بمرد، بمرد آن همه فروغ و صفا | |
| جهان به خیره کشی بر کسی کشید کمان | که برکشیده‌ی حق بود و برکشنده‌ی ما | |
| ازین قصیده نمودار ساحری کن از آنک | بقای نام تو است این قصیده‌ی غرا | |
| به هرکسی ز من این دولت ثنا نرسد | خنک تو کاین همه دولت مسلم است تورا |