| آدم از او به برقع همت سپید روی | شیطان از او به سیلی حرمان سیه قفا | |
| ذاتش مراد عالم و او عالم کرم | شرعش مدار قبله و او قبله‌ی ثنا | |
| از آسمان نخست برون تاخت قدر او | هم عرش نطعش آمد و هم سدره متکا | |
| پس آسمان به گوش خرد گفت شک مکن | کان قدر مصطفی است علی‌العرش استوی | |
| آن شب که سوی کعبه‌ی خلت نهاد روی | این غول خاک بادیه را کرد زیر پا | |
| آمد پی متابعتش کوه در روش | رفت از پی مشایعتش سنگ بر هوا | |
| برداشت فر او دو گروهی ز خاک و آب | آمیخت با سموم اثیری دم صبا | |
| گردون پیر گشت مرید کمال او | پوشید از ارادتش این نیلگون وطا | |
| روحانیان مثلث عطری بسوخته | وز عطرها مسدس عالم شده ملا | |
| یا سید البشر زده خورشید بر نگین | یا احسن الصور زده ناهید در نوا | |
| از شیب تازیانه‌ی او عرش را هراس | وز شیهه‌ی تکاور او چرخ را صدا | |
| لاتعجبوا اشارت کرده به مرسلین | لاتقنطوا بشارت داده به اتقیا | |
| روح القدس خریطه‌کش او در آن طریق | روح الامین جنیبه بر او در آن فضا | |
| زو باز مانده غاشیه‌دارش میان راه | سلطان دهر گفت که ای خواجه تا کجا | |
| بنوشته هفت چرخ و رسیده به مستقیم | بگذشته از مسافت و رفته به منتها | |
| ره رفته تا خط رقم اول از خطر | پی برده تا سرادق اعلی هم از اعلا | |
| زان سوی عرش رفته هزاران هزار میل | خود گفته این انزل حق گفت هیهنا | |
| در سور سر رسیده و دیده به چشم سر | خلوت سرای قدمت بی‌چون و بی‌چرا | |
| گفته نود هزار اشارت به یک نفس | بشنوده صد هزار اجابت به یک دعا | |
| دیده که نقدهای اولوالعزم ده یکی است | آموخته ز مکتب حق علم کیمیا |