| همت ز آستانه‌ی فقر است ملک جوی | آری هوا ز کیسه‌ی دریا بود سقا | |
| عزلت گزین که از سر عزلت شناختند | آدم در خلافت و عیسی ره سما | |
| شاخ امل بزن که چراغی است زود میر | بیخ هوس بکن که درختی است کم بقا | |
| گر سر یوم یحمی بر عقل خوانده‌ای | پس پایمال مال مباش از سر هوا | |
| تنگ آمده است زلزلت الارض هین بخوان | بر مالها و قال الانسان مالها | |
| حق می‌کند ندا که به ما ره دراز نیست | از مال لام بفکن و باقی شناس ما | |
| خر طبع را چه مال دهی و چه معرفت | بی‌دیده را چه میل کشی و چه توتیا | |
| از عافیت مپرس که کس را نداده‌اند | در عاریت سرای جهان عافیت عطا | |
| خود مادر قضا ز وفا حامله نشد | ور شد به قهرش از شکم افکند هم قضا | |
| از کوی رهزنان طبیعت ببر قدم | وز خوی رهروان طریقت طلب وفا | |
| بر پنج فرض عمر برافشان و دان که هست | شش روز آفرینش از این پنج با نوا | |
| توسن دلی و رایض تو قول لا اله | اعمی‌وش و قائد تو شرع مصطفی | |
| با سایه‌ی رکاب محمد عنان درآر | تا طرقوا زنان تو گردند اصفیا | |
| آن با و تا شکن که به تعریف او گرفت | هم قاف و لام رونق و هم کاف و نون بها | |
| او مالک الرقاب دو گیتی و بر درش | در کهتری مشجره آورده انبیا | |
| هم موسی از دلالت او گشته مصطنع | هم آدم از شفاعت او گشته مجتبی | |
| نطقش معلمی که کند عقل را ادب | خلقش مفرحی که دهد روح را شفا | |
| دل گرسنه درآمد بر خوان کائنات | چون شبهی بدید برون رفت ناشتا | |
| مریم گشاده روزه و عیسی ببسته نطق | کو در سخن گشاد سر سفره‌ی سخا | |
| بر نامده سپیده‌ی صبح ازل هنوز | کو بر سیه سپید ازل بوده پیشوا |