| سزد که چون کف او نشر کرد نشره‌ی جود | روان حاتم طی، طی کند بساط سخا | |
| ز بارگاه محمد ندای هاتف غیب | به من رسید که خاقانیا بیار ثنا | |
| ز خشک آخور خذلان برست خاقانی | که در ریاض محمد چرید کشت رضا | |
| مراد بخشا در تو گریزم از اخلاص | کزین خراس خسیسان دهی خلاص مرا | |
| مرا تو باش که از ما و من دلم بگرفت | برآر تیغ عنایت نه من گذار و نه ما | |
| کلید رحمتم آخر عطا فرست چنان | که گنج معرفت اول هم از تو بود عطا | |
| گوا توئی که ندارم به کاه برگی، برگ | به اهل بیت ز من چون رسد نوال و نوا | |
| چو قرصه‌ی جو و سرکه نمی‌رسد به مسیح | کجا رسد به حواری خواره و حلوا | |
| مرا ز خطه‌ی شروان برون فکن ملکا | که فرضه‌ای است در او صد هزار بحر بلا | |
| مرا کنف کفن است الغیاث از این موطن | مرا مقر سقر است الامان از این منشا | |
| بر مهان نشوم ور شوم چو خاک مهین | غم کیا نخورم ور خورم به کوه، گیا | |
| از این گره که چو پرگار دزد بدراهند | دلم چو نقطه‌ی نون است در خط دنیا | |
| گرفته سرشان سرسام و جسمشان ابرص | ز سام ابرص جانکاه‌تر به زهر جفا | |
| مرا به باطل محتاج جاه خود شمرند | به حق حق که جز از حق مراست استغنا |