| خرد به ماتم و تن در نشاط خوش نبود | که دیو جلوه کند بر تو و پری رسوا | |
| برو نخست طهارت کن از جماع الاثم | که کس جنب نگذارند در جناب خدا | |
| مجرد آی در این راه تا زحق شنوی | الی عبدی اینجا نزول کن اینجا | |
| ز چار ارکان برگرد و پنج ارکان جوی | که هست فایده زین پنج پنج نوبت لا | |
| ز نه خراس برون شو به کوی هشت صفات | که هست حاصل این هشت هشت باغ بقا | |
| اگر ز عارضه‌ی معصیت شکسته دلی | تو را شفاعت احمد ضمان کند به شفا | |
| به یک شهادت سربسته مرد احمد باش | که پایمرد سران اوست در سرای جزا | |
| پی ثنای محمد برآر تیغ ضمیر | که خاص بر قد او بافتند درع ثنا | |
| زبان بسته به مدح محمد آرد نطق | که نخل خشک پی مریم آورد خرما | |
| بهینه سورت او بود و انبیا ابجد | مهینه معنی او بود و اصفیا اسما | |
| اگرچه بعد همه در وجودش آوردند | قدوم آخر او بر کمال اوست گوا | |
| نه سورت از پی ابجد همی شود مرقوم | نه معنی از پی اسما همی شود پیدا | |
| نه روح را پس ترکیب صورت است نزول | نه شمس را ز پس صبح صادق است ضیا | |
| نه سبزه بردمد از خاک وانگهی سوسن | نه غوره در رسد از تاک وانگهی صهبا | |
| گه ولادتش ارواح خوانده سوره‌ی نور | ستار بست ستاره سماع کرد سما | |
| بکوفت موکب اقبال مرکب اجرام | ببست قبه‌ی زربفت قبه‌ی مینا | |
| چو نقل کرد روانش، مسافر ملکوت | برای عرسش بر عرش خرقه کرد وطا | |
| درید جوزا جیب و برید پروین عقد | گذاشت مهر دواج و فکند صبح لوا | |
| ز بوی خلقش حبل‌الورید یافت حیات | ز فر لطفش حبل‌المتین گرفت بها | |
| به وقت مکرمه بحر کفش چو موج زدی | حباب وار بدی هفت گنبد خضرا |