| قنوت من به نماز و نیاز در این است | که عافنا و قنا شر ما قضیت لنا | |
| مرا به منزل الا الذین فرود آور | فرو گشای ز من طمطراق الشعرا | |
| یقین من تو شناسی ز شک مختصران | که علم توست شناسای ربنا ارنا | |
| مرا ز آفت مشتی زیاد باز رهان | که بر زنای زن زید گشته‌اند گوا | |
| خلاص ده سخنم را ز غارت گرهی | که مولع‌اند به نقش ریا و قلب ریا | |
| به روز حشر که آواز لاتخف شنوند | به گوش خاطر ایشان رسان که لابشری | |
| چو کاسه باز گشاده دهان ز جوع الکلب | چو کوزه پیش نهاده شکم ز استسقا | |
| اگر خسیسی بر من گران سر است رواست | که او زمین کثیف است و من سمای سنا | |
| گر او نشسته و من ایستاده‌ام شاید | نشسته باد زمین و ستاده باد سما | |
| ور او به راحت و من در مشقتم چه عجب | که هم زمین بود آسوده و آسمان دروا | |
| سخن به است که ماند ز مادر فکرت | که یادگار هم اسما نکوتر از اسما |