| درون کام نهان کن زبان که تیغ خطیب | برای نام بود در برش نه بهر وغا | |
| زبان به مهر کن و جز بگاه لا مگشای | که در ولایت قالوابلی رسی از لا | |
| دو اسبه بر اثر لا بران بدان شرطی | که رخت نفکنی الا به منزل الا | |
| مگر معامله‌ی لا اله الا الله | درم خرید رسول اللهت کند به بها | |
| زبان ثناگر درگاه مصطفی خوشتر | که بارگیر سلیمان نکوتر است صبا | |
| ثنای او به دل ما فرو نیاید از آنک | عروس سخت شگرف است و حجله نا زیبا | |
| سپید روی ازل مصطفی است کز شرفش | سیاه گشت به پیرانه سر، سر دنیا | |
| فلک به دایگی دین او در این مرکز | زنی است بر سر گهواره‌ای بمانده دوتا | |
| دمش خزینه‌گشای مجاهز ارواج | دلش خلیفه‌ی کتاب علم الاسما | |
| به پیش کاتب وحیش دوات دار، خرد | به فرق حاجب بارش نثار بار خدا | |
| هزار فصل ربیعش جنیبه دار جمال | هزار فضل ربیعش خریطه دار سخا | |
| زبان در آن دهن پاک گوئیا که مگر | میان چشمه‌ی خضر است ماهیی گویا | |
| دو شاخ گیسوی او چون چهار بیخ حیات | به هر کجا که اثر کرد اخرج المرعی | |
| نه باد گیسوی او ز آتش بهار کم است | که آب و گل را آبستنی دهد ز نما | |
| عروس دهر و سرور جهان نخواست از آنک | نداشت از غم امت به این و آن پروا | |
| از این حریف گلو بر حذر گزید حذر | وز این ابای گلوگیر ابا نمود ابا | |
| چهار یارش تا تاج اصفیا نشدند | نداشت ساعد دین یاره داشتن یارا | |
| الهی از دل خاقانی آگهی که در او | خزینه خانه‌ی عشق است در به مهر رضا | |
| از آن شراب که نامش مفرح کرم است | به رحمت این جگر گرم را بساز دوا | |
| ز هرچه زیب جهان است و هرکه ز اهل جهان | مرا چو صفر تهی دار و چون الف تنها |