| دو رنگی شب و روز سپهر بوقلمون | پرند عمر تو را می‌برند رنگ و بها | |
| دو چشمه‌اند یکی قیر و دیگری سیماب | شب بنفشه وش و روز یاسمین سیما | |
| تو غرق چشمه‌ی سیماب و قیر و پنداری | که گرد چشمه‌ی حیوان و کوثری به چرا | |
| جهان به چشمی ماند در او سیاه و سپید | سپید ناخنه دار تو سیاه نابینا | |
| ببر طناب هوس پیش از آنکه ایامت | چهار میخ کند زیر خیمه‌ی خضرا | |
| به صور نیم شبی درفکن رواق فلک | به ناوک سحری بر شکن مصاف فضا | |
| جهان به بوالعجبی تا کیت نماید لعب | به هفت مهره‌ی زرین و حقه‌ی مینا | |
| تو را به مهره و حقه فریفتند ایراک | چو حقه بی‌دل و مغزی چو مهره بی سر و پا | |
| فریب گنبد نیلوفری مخور که کنون | اجل چو گنبد گل برشکافدت عمدا | |
| ز خشک سال حوادث امید امن مدار | که در تموز ندارد دلیل برف هوا | |
| چه جای راحت و امن است و دهر پر نکبت | چه روز باشه و صید است دست پر نکبا | |
| مگو که دهر کجا خون خورد که نیست دهانش | ببین به پشه که زوبین زن است و نیست کیا | |
| مساز عیش که نامردم است طبع جهان | مخور کرفس که پر کژدم است بوم و سرا | |
| ز روزگار وفا هم به روزگار آید | که حصرم از پس شش ماه می‌شود صهبا | |
| چه خوش بوی که درون وحشت است و بیرون غم | کجا روی که ز پیش آتش است و پس دریا | |
| خوشی طلب کنی از دهر، ساده دل مردا | که از زکات ستانان زکات خواست عطا | |
| سلاح کار خود اینجا ز بی زبانی ساز | که بی زبان دفع زبانیه است آنجا | |
| چو خوشه چند شوی صد زبان نمی‌خواهی | که یک زبان چون ترازو بوی به روز جزا | |
| در این مقام کسی کو چو مار شد دو زبان | چو ماهی است بریده زبان در آن ماوا | |
| خرد خطیب دل است و دماغ منبر او | زبان به صورت تیغ و دهان نیام آسا |