| ای سرو غنچه لب ز گلستان کیستی | وی ماه روز وش ز شبستان کیستی | |
| با لعل نیم ذره‌ی خندان چو آفتاب | سایه نشین دیده‌ی گریان کیستی | |
| ای آیتی که سجده کنم چون رسم به تو | گویی کز ایزد آمده در شان کیستی | |
| پشت من از زبان شکسته شکست خورد | خردی هنوز طفل زبان دان کیستی | |
| مهری نه بر زبانت و مهری نه بر دلت | بی‌شرم کودکی ز دبستان کیستی | |
| چون شانه‌ی سر است گل آلود پای دل | جویای آنکه آینه‌ی جان کیستی | |
| دوشت نیاز این جگر سوخته نبود | امشب به وعده‌ی دل بریان کیستی | |
| خاکی دلم در آتش و خون آب می‌شود | تا تو کجائی امشب و مهمان کیستی | |
| از دیده جرعه دان کنم از رخ نمک‌ستان | تا نوش جام و خوش نمک‌خوان کیستی | |
| محراب جان مایی ازین مایه آگهم | آگه نیم که صورت ایوان کیستی | |
| بر هر صفت که داری خاقانی آن توست | ای از صفت برون شده تو آن کیستی |