تا مرا سودای تو خالی نگرداند ز من
|
|
با تو ننشینم به کام خویشتن بیخویشتن
|
خار راه خود منم خود را ز خود فارغ کنم
|
|
تا دوئی یکسو شود هم من تو گردم هم تو من
|
باقی آن گاهی شوم کز خویشتن یابم فنا
|
|
مرده اکنونم که نقش زندگی دارم کفن
|
جان فشان و راد زی و راهکوب و مرد باش
|
|
تا شوی باقی چو دامن برفشانی زین دمن
|
ای طریق جستجویت همچو خویت بوالعجب
|
|
راه من سوی تو چون زلفت دراز و پرشکن
|
من که چو کژدم ندارم چشم و بیپایم چو مار
|
|
چون توانم دید ره یا گام چون دانم زدن
|
مرغ جان من در این خاکی قفس محبوس توست
|
|
هم تو بالش برگشا و هم تو بندش برشکن
|
تا اگر پران شود کوی تو سازد آشیان
|
|
یا گرش قربان کنی زلف تو باشد بابزن
|
سالها شد تا دل جانپاش ازرقپوش من
|
|
معتکفوار اندر آن زلف سیه دارد وطن
|
از در تو برنگردم گرچه هر شب تا به روز
|
|
پاسبانان بینم آنجا انجمن در انجمن
|
در ازل بر جان خاقانی نهادی مهر مهر
|
|
تا ابد بیرخصت خاقان اعظم برمکن
|