دست از دو جهان کشیده خواهم
|
|
یک اهل به جان خریده خواهم
|
گوئی که رسم به اهل رنگی
|
|
از طالع بررسیده خواهم
|
جستم دل آشنا و تا حشر
|
|
گر جویم هم ندیده خواهم
|
نوشی به یقین نماند لیکن
|
|
زهری به گمان چشیده خواهم
|
تا خوشی نفسی به دست نارم
|
|
بیپای به سر دویده خواهم
|
از ناوک صبح بهر روزی
|
|
صد جوشن شب دریده خواهم
|
تا گوهری در کنار ناید
|
|
چون بحر نیارمیده خواهم
|
از روزن هر دلی چو خورشید
|
|
هر لحظه فرو خزیده خواهم
|
گر سایهی دوستی ببینم
|
|
چون سایه ز خود رمیده خواهم
|
بس مار گزیدهی وجودم
|
|
هم غار عدم گزیده خواهم
|
چون تشنه شوم به رشتهی جان
|
|
آبی ز جگر کشیده خواهم
|
چشمم می لعل راوق افشاند
|
|
دانست که می ندیده خواهم
|
هم زهر دهد چو شاخ سنبل
|
|
گر نیشکری گزیده خواهم
|