| ما از عراق جان غم آلود می‌بریم | وز آتش جگر دل پردود می‌بریم | |
| در گریه‌ی وداع تذروان کبک لب | طاووس‌وار پای گل‌آلود می‌بریم | |
| شب‌ها ز بس که سوزش تب‌ها همی کشیم | لب‌ها کبود و آبله فرسود می‌بریم | |
| داریم درد فرقت یاران گمان مبر | کاندوه بود یا غم نابود می‌بریم | |
| یاری ز دست رفته غم کار می‌خوریم | مایه زیان شده هوس سود می‌بریم | |
| خونین دلی به صبر سر اندوده وز سرشک | خاکین رخی چو کاه گل‌اندود می‌بریم | |
| گل درد سر برآورد و ما درد سر چو گل | دیر آوریم و زحمت خود زود می‌بریم | |
| گفتی چو می‌برید ز بغداد زاد راه | صد دجله خون که دیده به پالود می‌بریم |