بس سفالین لب و خاکین رخ و سنگین جانم
|
|
آتشین آب و گلین رطل کند درمانم
|
دست بوسم که گلین رطل دهد یار مرا
|
|
گر دهد جام زرم دست بر او افشانم
|
منم از گل به گلین رطل خورم گلگون می
|
|
کو برم جام زر ایمه که نه نرگسدانم
|
رطل دریا صفت آرید که جام زردشت
|
|
گوش ماهی است بر او آتش دل ننشانم
|
دوستانم همه انصاف دهند از پی من
|
|
که چه انصاف ده و جورکش دورانم
|
گوش ماهی است نه خورد من و نه هم جام است
|
|
به گلین رطل دل از بند خرد برهانم
|
من که دریاکش و سرمست چو دریا باشم
|
|
گوش ماهی چه کنم؟ جام صدف چه ستانم
|
بوی خاکی که من از رطل گلین میشنوم
|
|
بردمد از بن هر موی گل و ریحانم
|
همه ماهی تن و آورده به کف جام صدف
|
|
من نهنگم نه حریف صدف ایشانم
|
ساقی است آهوی سیمین و از آن زرین گاو
|
|
خون خرگوش کند آبخور مارانم
|
گاو زر ده به کف سامری و در کف من
|
|
آب خضری که در او آتش موسی رانم
|
جز بدین رطل گلین هیچ عمارت نکنم
|
|
چار دیوار گلین را که در او مهمانم
|
آهنین جامم و پر آه و انین دارم جان
|
|
نزیم بیدمکی آب که هم حیوانم
|
جوهری مغ شده و درج سفالین خم می
|
|
وز نگین گهر و رطل گلین میزانم
|
سیصد وشصت رگم زنده شود چون بدهد
|
|
سیصد و شصت درم سنگ گهر وزانم
|
هر که گوهر به دهان داشت جگر تشنه نماند
|
|
من که گوهر بخورم تشنه جگر چون مانم
|
ای عجب دل سبک و درد گرانتر شودم
|
|
هرچه من رطل گران سنگ سبکتر رانم
|
دوش با رطل گلین و می رنگین گفتم
|
|
کز شما گشت غمآباد دل ویرانم
|
ای می و رطل ندانم ز کدام آب و گلید
|
|
کاتش درد نشاندن به شما نتوانم
|
رطل بگریست که من ز آب و گل پرویزم
|
|
می بنالید که من خون دل خاقانم
|
چون به می خون جهان در گل افسرده خورم
|
|
چه عجب گر نتوان یافت به دل شادانم
|
من که خاقانیم از خون دل تاجوران
|
|
میکنم قوت و ندانم چه عجب نادانم
|