چه روح افزا و راحت باری ای باد
|
|
چه شادی بخش و غم برداری ای باد
|
کبوتروارم آری نامهی دوست
|
|
که پیک نازنین رفتاری ای باد
|
به پیوند تو دارم چشم روشم
|
|
که بوی یوسف من داری ای باد
|
به سوسن بوی و توسن خوی ترکم
|
|
پیام راز من بگزاری ای باد
|
بگوئی حال و باز آری جوابم
|
|
که خاموش روان گفتاری ای باد
|
به خاک پای او کز خاک پایش
|
|
سرم را سرمهی چشم آری ای باد
|
به زلف او که یک موی از دو زلفش
|
|
بدزدی و به من بسپاری ای باد
|
من از زلفش سخن راندن نیارم
|
|
تو بر زلفش زدن چون یاری ای باد
|
دلم زنهاری است آنجا، در آن کوش
|
|
که باز آری دل زنهاری ای باد
|
گر او نگذارد آوردن دلم را
|
|
درو آویزی و نگذاری ای باد
|
چنان پنهانی و پیداست سحرت
|
|
که خاقانی توئی پنداری ای باد
|