| چنین گفت دانشور روم و روس | که چون رخت بست از جهان فیلقوس | |
| سکند برآمد به تخت بلند | صلایی به بالغ‌دلان در فکند | |
| که: «ای واقفان از معاد و معاش! | که هستیم با یکدگر خواجه‌تاش | |
| سفر کرد ازین ملک، شاه شما | به هر نیک و بد نیکخواه شما | |
| نباشد شما را ز شاهی گزیر | که باشد به فرمان او داروگیر | |
| ندارم ز کس پایه‌ی برتری، | که باشد مرا وایه‌ی سروری | |
| بجویید از بهر خود مهتری! | کرم‌پروری معدلت گستری!» | |
| سکندر چو شد زین حکایت خموش | ز جان خموشان برآمد خروش | |
| که: «شاها! سر و سرور ما تویی! | ز شاهان مه و مهتر ما تویی!» | |
| وز آن پس به بیعت گشادند دست | به سر تاج، بر تخت شاهی نشست | |
| زبان را به تحسین مردم گشاد | که:«نقد حیات از شما کم مباد! | |
| امیدم چنانست از کردگار | کز آن گونه کز شاهی‌ام ساخت کار، | |
| ز الهام عدلم کند بهره‌مند | نیفتد بجز عدل هیچ‌ام پسند!» |