| هر چند چو بحر تلخکامی، | این کار تو را بس است، جامی! | |
| کز موج معانی‌ات ز سینه | افتاد به ساحل این سفینه | |
| مرهم‌نه داغ دلفگاران | تسکین‌ده درد بیقراران | |
| شیرین شکری‌ست نورسیده | از نیشکر قلم چکیده | |
| شعری که ز خاطر خردمند | زاید، به مثل بود چو فرزند | |
| فرزند به صورت ارچه زشت است | در چشم پدر نکوسرشت است | |
| ای ساخته تیز خامه را نوک! | ز آن کرده عروس طبع را دوک! | |
| می‌کن ز آن نوک، خوش‌نویسی! | ز آن دوک ز مشک رشته‌ریسی! | |
| می‌زن رقمی به لوح انصاف! | دراعه‌ی عیب پوش می‌باف! | |
| چون شعر نکو بود، خط نیک | باشد مدد نکویی‌اش، لیک | |
| گردد ز لباس خط ناخوب | در دیده‌ی عیب‌جوی، معیوب | |
| حرفی که به خط بدنویسی، | در وی همه عیب خود نویسی | |
| در خوبی خط اگر نکوشی، | از بهر خدا ز تیزهوشی، | |
| حرفی که نهی، به راستی نه! | کز هر هنری است راستی به | |
| و آن دم که نویسی‌اش، سراسر | با نسخه‌ی راست کن برابر! | |
| چون خود کردی فساد از آغاز، | اصلاح به دیگران مینداز! | |
| کوتاهی این بلندبنیاد، | در هشتصد و نه فتاد و هشتاد | |
| ور تو به شمار آن بری دست | باشد سه هزار و هشتصد و شصت | |
| شد عرض ز طبع فکرت‌اندیش | در طول چهار مه، کم و بیش | |
| در یک دو سه ساعتی ز هر روز | شد طبع بر این مراد، فیروز |