| گریان شد کای ستوده مادر! | پاکیزه فراش پاک‌چادر! | |
| یک لحظه به مهر باش مایل! | کن دست به گردنم حمایل! | |
| روی شفقت بنه به رویم! | بگشا نظر کرم به سویم! | |
| زین پیش به گفتگوی مردم، | بر من نمد تو را ترحم | |
| نگذاشتی‌ام به دوست پیوند | تا فرقت وی به مرگم افکند | |
| از خلعت عصمت‌ام کفن کن! | رنگش ز سرشک لعل من کن! | |
| ز آن رنگ ببخش رو سفیدی‌م! | کنست علامت شهیدی‌م | |
| روی سفرم به خاک او کن! | جایم به مزار پاک او کن! | |
| بشکاف زمین زیر پایش! | زن حفره به قبر دلگشایش! | |
| نه بر کف پای او سرم را! | ساز از کف پایش افسرم را! | |
| تا حشر که در وفاش خیزم، | آسوده ز خاک پاش خیزم | |
| رو سوی دیار یار دیرین | افشاند به خنده جان شیرین | |
| او خفته به هودج عروسی | مادر به رهش به خاک‌بوسی | |
| بردندش از آن قبیله بیرون | یکسر به حظیره‌گاه مجنون | |
| خاکش به جوار دوست کندند | در خاک چو گوهرش فکندند | |
| شد روضه‌ی آن دو کشته‌ی غم | سر منزل عاشقان عالم | |
| ایشان بستند رخت ازین حی | ما نیز روانه‌ایم از پی | |
| گردون که به عشوه جان‌ستانی‌ست | زه کرده به قصد ما کمانی‌ست | |
| زآن پیش کزین کمان کین توز | بر سینه خوریم تیر دلدوز، | |
| آن به که به گوشه‌ای نشینیم | زین مزرعه خوشه‌ای بچینیم |